Φωτογραφικές μνήμες, εμβληματικά πρόσωπα

την Αυγ 3, 2018

Έχουμε συνηθίσει να δημοσιεύουμε φωτογραφίες προσώπων, που είχαν κάποιο μικρό ή μεγάλο ρόλο στην τοπική ιστορία ή σε δραστηριότητες της καθημερινής ζωής του παρελθόντος και όντως αποτελούν σημεία αναφοράς. Μέσα όμως από αυτή μας τη συνήθεια ξεχνάμε πάντα μερικούς ταπεινούς ανθρώπους, αυτούς που δεν έγραψε καμία ιστορία, αυτούς που πέρασαν εντελώς απαρατήρητοι από τη ζωή και τους θυμούνται το πολύ-πολύ οι δικοί τους απόγονοι. Ήρθαν κι έφυγαν αθόρυβα, καίτοι κάποιοι ασφαλώς τους χρωστάνε. Λίγα ή πολλά δεν έχει σημασία. Σήμερα θα παρουσιάσουμε τρείς τέτοιους ανθρώπους, τρεις γυναίκες ηρωίδες της ζωής, οι οποίες ήταν εμβληματικά πρόσωπα των νεανικών μας χρόνων και απ’ αυτές που δεν έγραψε καμία ιστορία. Όπως δεν έγραψε για τη συντριπτική πλειοψηφία όσων πέρασαν απαρατήρητοι από τη ζωή, άσχετα αν πολλοί από αυτούς άξιζαν κάποιας προσοχής. Όμως δεν το ‘φερε η μοίρα αυτό!

Στην πρώτη φωτογραφία βλέπουμε δύο αγαπημένες συμπεθέρες. Αριστερά η Γρηγορία Γ. Φατσέα-Μαζαράκη από το Λειβάδι, γιαγιά των Μανώλη και Γιώργου Λουράντου-Πιέρρου και δεξιά η αγαπημένη μου, Παναγιωτίτσα Ι. Καλλιγέρου (Πλάστη) από τη Χώρα με καταγωγή από το Στραπόδι, ίσως η καλλίτερη ψυχή που έχω γνωρίσει! Κι όμως η γυναίκα αυτή «τιμωρήθηκε» στη ζωή της βλέποντας να φεύγουν ένα–ένα από την επάρατο τρία από τα πέντε παιδιά της. Καρτερικά υπέμεινε το μαρτύριο και έφυγε αργότερα ήσυχα κι αθόρυβα, όπως ήταν και το πέρασμά της από τη ζωή. Στη δεύτερη φωτογραφία η Διαμάντα Γιαννιώτη. Ήταν γνωστή ως «Ρουσσοπούλα», από το παρωνύμιο του κλάδου της οικογενείας με το παρωνύμιο Ρούσσος. Πάντα χαμογελαστή ήταν κι αυτή από τους ανθρώπους που περίμεναν πάντα ένα ξενιτεμένο παιδί. (Φωτογραφίες της δεκαετίας του 1990).

Και τις τρεις συνέλαβε σε διαφορετική στιγμή ο φακός της εφημερίδας και σήμερα κάνουμε μία απλή αναφορά στη μνήμη τους, καθώς παρελθόν δεν είναι μόνο τα σπίτια, τα κτήρια, οι ιστορίες και όλα όσα γεμίζουν τις στήλες μας. Είναι και οι άνθρωποι. Πρωτίστως αυτοί. Κι αυτές εδώ οι γιαγιάδες, που το βλέμμα τους είναι ζωντανό και γεμάτο καλοσύνη μας θυμίζουν, τόσο τις μέρες που πέρασαν, όσο κι αυτές που έρχονται. Άσχετα αν δεν είναι πάντα ευτυχισμένοι όσοι φτάνουν στα βαθιά γεράματα…….