Αχα μωρή

Σας αρέσουνε οι φιλοσοφίες; Στους πιο τεμπέληδες σίγουρα. Οι άλλοι, που έχετε δουλειές, ε, και να μη σας αρέσουνε, ακούτε κάπου- κάπου καμμίανε, καλό σασε κάνει. Καθαρίζει το μυαλό σας από τη σκουρέα που του προκαλεί ο παράς.

Ακούτε λοιπό μίανε δική μου. Λέω, όπου λέτε, δίκην παροιμίας, ότι όσο η ζωή νεκρώνει, τόσ’’ ο έρωτας φουντώνει. Τι εννοώ; Εννοώ ότι η μεγάλη μάνα, η φύση, τάχει κανονίσει έτσι τα πράματα , που όταν η ζωή βρέσκει ζόρια κι αμάν λέμε ο καθένας μας ή κι όλοι μαζί, αμάν , πάει χανόμαστε, η φύση, λέω, στέρνει τότε τον παληκαρά Έρωτα και μας ανασταίνει.

Advertisement

Εδώ, μας λέει, μη το βάνετε κάτω. Εγώ είμαι το εργαλείο για να μη χαθεί ο σπόρος σας. Κι ενώ είμαστε τα κακά μας χάλια, μονιτάρου μας πιάνει μία λελάδα, που αμάν κάνομε για το θηλυκό ή για το αρσενικό ανάλογα. Για να με πιστέψετε, αμέτε στα νοσοκομεία να δείτε εινταλώς ορμούνε οι αρρώστοι στις νοσοκόμες. Ή δείτε καμπόσους μέσα στ’ αεροπλάνο, που ενώ είναι κατουρημένοι από το φόβο τους, μόλις περνά η αεροσυνοδός από δίπλα, ό,τι μπορούνε κάνουνε..

Κι αυτό που σε τέτοιες περιπτώσεις συμβαίνει στον καθένα μας ατομικά, σ’ άλλες, πιο δύσκολες καταστάσεις, συμβαίνει σ’ όλου μαζί. Ομαδικό ντελίριο. Έχω ακούσει τέτοιες δυνατές ερωτικές ιστορίες από τα χρόνια της κατοχής και απορούσα πάντα με τί όρεξη οι αθρώποι γνοιαζόντουσαν τον έρωτα μέσα σε κείνα τα μαύρα χρόνια. Αλλά η φιλοσοφία μού δωσε την απάντηση, που τέλος πάντων τηνε ξέρανε κι άλλοι πριν από μένα κι είχανε βγάλει και παροιμία (αυτήνε με το γάιδαρο που άμα ψοφά…ε…), αλλά κι εγώ το λοιπόν, φιλοσοφών, εκατάλαβα το μεγαλείο αυτό του έρωτα, του σπουδαίου αυτού θεού και εκ μητρός πατριώτη μας, που δεν αφήνει τη ζωή να χαθεί από το άστρο τούτο.

Ωχ αμάν, μεγάλο πρόλογο έκαμα και θ’’ αρχινίξετε όπου νάναι τα χασμουρητά. Ακούτε λοιπόν μία τέτοια ιστορία τση κατοχής και μη σασε πάρει ο ύπνος γιατί παρακάτω έχει γούστο. Ξυπνάτε κι ακούτε: Χαράλαμπο τονε λέγανε. Παληκαράκι δυνατό. Εκεί, στους Αγίους Σαράντα, εξήντα Ιταλούς λέει σ’’ ένα βράδυ τσοι έφαε μοναχός του, ως λάχανο. Ύστερα που αρχινίξανε οι Γερμανοί να μας τρώνε ως καρόττα, ο Χαράλαμπος έβαλε την όπισθεν και τρέχοντας ξυπόλητος από τον Περαία έσωσε με τα πόδια απέναντι, στον Αρχάγγελο και από εκεί με μία σάπια βάρκα αποβιβάστηκε μαζί μα άλλους Τσιριγώτες, μεσάνυχτα, στον όρμο τ’’ Αη-Νικόλα, στο φανάρι του Καραβά κι έτσι εγλύτωσε. Δώδεκα αδέρφια είχε κι η πείνα που υπήρχε από πριν, τώρα με την κατοχή είχε περισσέψει. Σανίδι είχε γένει τ’ άντερό του. Κι αυτό το άτιμο το ψωμί από βίκο, καθόλου δεν του άρεσε. Αλλά παρά την τόση πείνα και τον απελπιστικό αγώνα για ένα κομμάτι ψωμί, του έμενε ώρα να ψάχνει για γυναίκα. Είχε βάλει στο μάτι, μίανε σε άλλο χωρίο, αλλάργου από το δικό του και κάθε απόγεμα εκαβαλίκευε τη γαϊδάρα κι ετράβα κατά κει. Κατά τα μέσα του καλοκαιριού στο χωρίο τση λεγάμενης ήρθε κι εγκαταστάθηκε μία οικογένεια από τον Περαία. Ατσίγγανος λέγανε πως ήτανε ο πατέρας κι εκείνου έμοιαζε η κόρη του, η Γιαννούλα.Αμάν και τι κορίτσαρος ήταν αυτός! Μόλις την είδε ο Χαράλαμπος ελύθη. Του φάγανε τα μασκαλόμερα .Έκαμε πέρα τη ντόπια και εβάλθηκε σώνει και καλά να τα σιάξει μ’’ αυτό το αιθέριο πλάσμα. Σ’ όλους γύρω του για τη Γιαννούλα κουβέντιαζε. -Την είδατε! Χείλια βαμμένα κόκκινα, φωτία σασε λέω! Νύχια σε χέρια-πόδια βαμμένα κατακόκκινα, φωτία σασε λέω! Και μυρωδίεεεες!! Ωχ αμάν, φωτία σασε λέω. Όντως, φωτία ήτανε η Γιαννούλα.Της είχανε απομείνει κι οι μπογιές από πριν την κατοχή ως φαίνεται κι έκαμε με τα μπογιαντίσματά της το Χαράλαμπο να γενεί τελατίνι. Κι οι μυρωδίες της τον αναχαντρώσανε, ταυρί εγίνη κι ένα βράδυ της την έπεσε της μικράς. -Γιαννούλα, εξαιτίας σου, δεν βλέπω μπροστά μου. -Καημένε δεν πουλώ γυαλία. -Πες μου πως με αποθυμάς να γιατρεφτώ διαμιάς. -Αργησες και να μου το πεις, αλλ’ ούτε και μ’’ αρέσεις. Εγώ αγαπώ το Νικολή. Ταμπλάς τούρθε του Χαράλαμπου. Και δεν έσωνε αυτό, του είπε πως της άρεσε κι ο Κώτσος από τον Κάλαμο κι ακόμα δυο-τρεις και πως ελόγου του μοναχά δεν της άρεσε καθόλου. Ακούς εκεί το τέρας! Μετά από τέτοιο ζυμαρικό έκαμε καμία βδομάδα να περάσει πλέα από τα μέρη της.Καθότανε και σκεφτότανε πώς θα την εκδικηθεί. Και το ηύρε. Επήγε κι επήρε ένα ντενεκεδάκι κόκκινη μπογιά κι έπιασε κι έβαψε τα χείλια και τα νύχια τση γαϊδάρας του κατακόκκινα. Την έβαψε και σ’’ ένα άλλο μέρος, που ντρέπομαι να σας το πω. Έβρασε και λεβάντα σ’’ ένα κατσαρόλι και με το ζουμί της πασάλειψε το ζώο του κι ύστερα το καβάλησε κι ετράβηξε για το χωρίο τση Γιαννούλας. Την ώρα που επέρνα όξω από το σπίτι της αρχίνιξε να βαραίνει με το ραβδί του την καπούλα τση γαϊδάρας του και να φωνάζει μ’’ όλη του τη δύναμη: -Αχά μωρή Γιαννούλα…αχά μωρή βρωμιάρα. Ένα μήνα εκράτησε αυτό το βιολί.Σ’ όλα τα γύρω χωρία, όλοι οι χυλοπιτιασμένοι αρσενικοί, είχανε μάθει τη φράση του Χαράλαμπου και την επαναλαμβάνανε, έτσι στα καλά καθούμενα, μέσα στο καφενείο να πούμε. Ολωστά άκουες “Αχά μωρή Γιαννούλα”, “αχα μωρή βρωμιάρα”.

Αλλά τη Γιαννούλα ούτε που την έγνοιαξε καθόλου. -Σιγά μην παρεξηγηθώ που βάφτισε το χτήμα του Γιαννούλα. ʼΑμα μπορεί ας το πάρει αγκαλέα, όπως με παίρνει εμένα ο Νικολής. Είδε κι απόειδε ο Χαραλάμπης, τσατίστηκε κι ακόμα πιο πολύ γιατί έμαθε πως ο Νικολής εφώναζε τον αμπαθρά του Χαράλαμπο, την εστρούγγιξε οριστικά την Γιαννούλα και με πεσμένα τ’’ αυτία ξαναγύρισε στην παλαιά του αγάπη. Τηνε παντρεύτηκε κιόλας και παιδία κάμανε μέσα στην Κατοχή κι άσε τσοι καταχτητές να πολεμούνε να μας εξολοθρέψουνε. Ο έρωτας βρε είναι ανίκητος κι ανέ μασε τσατίζει καμία δόση και φωνάζομε “αχά μωρή Γιαννούλα, αχά μωρή βρωμιάρα, χωρίς γυναίκα δεν κάνομε, ούτε κι αυτές κάνουνε χωρίς τ’’ αρσενικό τους. Ειδικά όταν η ζωή κιντυνεύει. Εντομέ, πάλι φιλοσοφίες αρχίνιξα. Πααίνω, αντίο σας…μη βαράτε. Η Γιαννούλα πάντως είτανε κόμματος, χείλια βαμμένα κόκκινα, νύχια σε χέρια-πόδια κατακόκκινα, φωτία σασε λέω… Η ατσιγγανοπούλα η Γιαννούλα δηλαδής, όχι η γαϊδάρα του Χαράλαμπου…!

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ Φ. ΤΗΣ ΕΝΤΥΠΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ 85 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 1995