Σπάνια φωτογραφία από κυνήγι αγριοκάτσικου

Οι πρόσφατες δημοσιεύσεις μας για τα αδέσποτα (και όχι μόνον….) αγριοκάτσικα, τα οποία τείνουν να μετατρέψουν τα Αντικύθηρα σε «κρανίου τόπο», ενώ λίγο θέλει να έχουμε κάτι παρόμοιο και στα Κύθηρα, έδωσαν την αφορμή για ερωτήσεις μερικών, αν το φαινόμενο είναι πρόσφατο ή το είχαμε και παλαιότερα, ενώ πολλοί άλλοι, ανάμεσα στους οποίους είναι και ο Δήμαρχος, διερωτήθηκαν –και σωστά- γιατί δεν υπάρχουν ζωηρότερες αντιδράσεις πάνω στο θέμα αυτό, αφού, μέχρι στιγμής, όλες περιορίζονται σε μερικές προφορικές διαμαρτυρίες και υπάρχει μία μόνο γραπτή αναφορά.

Όσον αφορά το πρώτο ερώτημα, την απάντηση  τη δίνει η στήλη μας, η οποία αλίευσε μία σπάνια φωτογραφία, κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 1950, στην οποία διακρίνονται μερικοί Μυλοποταμίτες μετά από κυνήγι για «άγρια», όπως έλεγαν, και λένε ακόμα, τα αγριοκάτσικα στο νησί.

Advertisement

Είναι γνωστό ότι οι περιοχές του Μυλοποτάμου και μέχρι σχεδόν το Ρούτσουνα στα ΒΔ των Κυθήρων, ήταν πάντα ιδανικός τόπος για τα άγρια κατσίκια, λόγω του κακοτράχαλου εδάφους, της σχετικής αφθονίας τροφής και ειδικά νερού, αλλά, κυρίως, της απουσίας κατοίκων και καλλιεργειών. Τα κυνηγούσαν, λοιπόν, και τότε, αλλά ο πληθυσμός τους ποτέ δεν έφθανε σε απειλητικούς αριθμούς για πολλούς λόγους, που δεν είναι της παρούσης. Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει και, αν δεν ληφθούν άμεσα μέτρα, θα ξεχάσουμε, τόσο τις ελάχιστες καλλιέργειες που έχουν απομείνει, όσο –και κυρίως- την πλούσια χλωρίδα του νησιού, την οποία ένα πρωί απλά θα …αποχαιρετίσουμε και θα την βλέπουμε στις ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΜΝΗΜΕΣ στα έντυπα που θα υπάρχουν τότε…..

Και, για να μην αφήσουμε αναπάντητο και το δεύτερο ερώτημα, να επισημάνουμε ότι πάντα διαμαρτύρονται όσοι θίγονται από κάτι. Σήμερα ελάχιστοι έχουν καλλιέργειες και ακόμα λιγότεροι έχουν ευαισθησίες για τη χλωρίδα και την πανίδα των Κυθήρων, ενώ όλο και αυξάνονται αυτοί, οι οποίοι έχουν μία επικερδή απασχόληση με τα «άγρια», οι αλλοδαποί (πολλοί τους χρησιμοποιούν «εργολαβικά» ως κυνηγούς και εκδορείς για να μην λερώσουν τα χέρια τους ή γιατί δεν προλαβαίνουν οι ίδιοι) αλλά και πολλοί άλλοι. Δεν παραλείπουμε να επισημάνουμε και το επωφελές αποτέλεσμα της παραπάνω δραστηριότητος, αφού έτσι μειώνεται κάπως ο πληθυσμός αυτών των άκρως επικίνδυνων για τη φύση ζωντανών, απλά όμως το σημειώνουμε και αυτό για να μετατρέψουμε τη γνωστή στήλη σε ένα κάπως «πειραγμένο» ρεπορτάζ και ένα θέμα, το οποίο εμείς το θεωρούμε σοβαρό σε πείσμα όλων όσων δεν δίνουν καμία σημασία σε παρόμοια θέματα.

Και κάτι σχετικό με τη φωτογραφία, η οποία περιέχεται σε μία σπάνια σειρά, που είχε τραβήξει την εποχή αυτή ένας ομογενής από το Μυλοπόταμο και είχε την καλοσύνη να μας διαθέσει ο επιχειρηματίας κ. Μάνος Ζερβός. Όσοι γνωρίσουν τους εικονιζόμενους ας τους συγχωρήσουν την …κυνηγετική τους μανία, συνηθισμένη άλλωστε την εποχή αυτή, αλλά και το θέαμα των νεκρών θηραμάτων, τα οποία έγιναν ένας ωραίος μεζές. (Μεταξύ μας λίγοι λένε όχι σε ένα τέτοιο έδεσμα, ειδικά αν κάνει και καλό στον τόπο!)

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη έκδοση Φ. 320 – Ιανουάριος 2017