Ω, ΜΑ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ

Μαρσάρ’ η Μερσεντάρα

στου Άγιου την αυλή

τραντάζεται η κάρα,

η άγια κεφαλή,

 

ξυπνά ‘πό τη θανή του

ο άγιος και ρωτά.

«Ω, μα τη δύναμή Του

είντά ‘ναι τούτο δά!

 

Εγώ, όταν εζούσα

φτωχά και ταπεινά,

δω πέρα την περνούσα

με βλίτα και κουκιά.

 

Τώρα να δεις ετούτοι,

φιγούρες, σελωμό,

αντί χυλό κουρκούτι,

φιλέτο σολωμό.

 

Μερσέντες αντί όνους.

γενήκαν υπουργοί,

χωρίς καημούς και πόνους

οι άγιοι λειτουργοί.

 

Γιατί, λοιπόν, ραδίκιο,

που τότρωγα πολύ.

Βρε μπας κι έχουνε δίκιο

ετούτ’ οι κουζουλοί;

 

Π’ αντίς ν’ αναζητούνε

Παράδεισο ψηλά,

εν Παραδείσω ζούνε

παδά στα χαμηλά.

 

Με δύο προσευχές τους

ψαρεύουνε παρά

μοιράζοντας τσ’ ευχές τους

δεξιά κι αριστερά.

 

Ω, μα τη δύναμή Του

ήμουνα κουτεντές.

Μπορούσα ναχ’ αγιάσει

κι εγώ με Μερσεντές.

 

Που νάχω την ευχή σας

παπάδες μου καλοί,

μα η διαγωγή σας

πολύ με ενοχλεί.

 

Η όλη έπαρσή σας

ταιριάζει αλλουνού

και όχι του Χριστού μας

του μόν΄ αληθινού.

 

Εκείνος εγεννήθη

στη φάτνη των κτηνών

και όχι σε γκαράζι

λαμπρών λιμουζινών!

 

Ω, μα τη δύναμή Του,

που ‘γιαίνει και τυφλούς

καλά που εγεννήθη

για μας τσ’  αμαρτωλούς».

 

Ζητώ συγχώρεσή σου

μ΄ άγιε μου προσκυνά

βεβαίως τη μορφή σου

μα και το Μαμωνά!.

 

Γ.Π.ΔΡΥΜΩΝΙΑΤΗΣ

Δημοσιεύθηκε στην έντυπη έκδοση Φ. 88, Δεκέμβριος 1995.