ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΕΥΘΕΡΗΣ-ΚΑΤΕΛΟΥΖΟΣ. Άφησε δυσαναπλήρωτο κενό.

Στις 28 Απριλίου τα Κύθηρα αποχαιρέτισαν ένα ακόμη από τα πλέον άξια τέκνα τους. Ο Γιώργος Λευθέρης-Κατελούζος προσέθεσε το όνομά του στον ατελείωτο κατάλογο όσων φεύγουν από τη ζωή αφήνοντας έντονο το στίγμα τους στην τοπική κοινωνία, άσχετα αν και πόσοι το αναγνωρίζουν.

Γεννημένος το 1927 έζησε μία γεμάτη ζωή έτσι όπως θα ήθελαν πολλοί να ζήσουν. Επέλεξε τη θάλασσα ως επάγγελμα και έγινε ένας λαμπρός πλοίαρχος του εμπορικού ναυτικού οργώνοντας όλες τις θάλασσες του κόσμου. Έδεσε τη ζωή του με την Άννα Ζαγλανίκη, που συμπλήρωνε αρμονικά την προσωπικότητά του. Η ζωή της συζύγου ενός ναυτικού, που παίρνει πάνω της την οικογένεια μόνο εύκολη δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Όμως ο Γιώργος διέθετε εκείνη την πηγαία σοφία που συναντιέται πιο συχνά  στους άγονους τόπους  και καλλιέργησε ένα ειλικρινές και γνήσιο πνεύμα με σπάνιες ευαισθησίες. Με ό,τι καταπιάστηκε το έκανε καλά. Και άφησε πολύ λίγα με τα οποία δεν ασχολήθηκε….

Advertisement

Εκτός από εξαίρετος επαγγελματίας στον κλάδο του, είχε σπάνιες ευαισθησίες για τον τόπο του, το περιβάλλον, την πολιτιστική του κληρονομιά,  την τέχνη, την παράδοση, τη λογοτεχνία. Ασχολήθηκε με όλα χωρίς να χάσει την επαφή του με τη γη από την οποία ζητούσε μόνο όσα είχε ανάγκη. Σε μεγάλη σχετικά ηλικία έγραψε ποιήματα με σπάνια ευαισθησία, που έγιναν βιβλία και μελοποιήθηκαν από τον ταλαντούχο μουσικό γιο του, τον Παναγιώτη.

Εκτός από την ενασχόλησή του με την ποίηση έγραφε χρονογραφήματα στον τοπικό τύπο και το οξυδερκές βλέμμα του έπιανε πάντα τα κρίσιμα θέματα για τον τόπο. Ίσως αυτό τον έκανε να δεχτεί να διεκδικήσει και μία θέση στα κοινά και εξελέγη κοινοτάρχης στο χωριό του για δύο θητείες προσφέροντας στον τόπο του με την πραότητα, τη γνώση, τη διορατικότητα και την οξυδέρκεια που πάντα τον χαρακτήριζαν. Όταν  έφθασε η ώρα της μεγάλης αμφισβήτησης των παραδόσεων του τόπου, που απείλησε μία άθλια ομάδα κληρικών, δεν σκέφτηκε ούτε στιγμή να μείνει ουδέτερος και να καθίσει στην ησυχία του. Ταλαιπωρήθηκε μαζί με όλους που σήκωσαν τότε το βάρος αφάνταστα, λοιδορήθηκε αυτός ο άμεμπτος από τους ξενόφερτους που επιβουλεύτηκαν τον τόπο, πλήρωσε βαρύ τίμημα, αλλά δεν λύγισε ποτέ. Και δεν έμεινε μόνο σ’ αυτά. Δεν του ζήτησε άνθρωπος βοήθεια και να αρνηθεί. Μάλιστα χωρίς να μάθει κανείς τίποτε! (Ποίος γνωρίζει πόσα ταξίδια έκανε στην Αθήνα για να μεταφέρει σε νοσοκομεία ανήμπορους ανθρώπους που είχαν ανάγκη νοσηλείας, να τους βρει γιατρούς, να τους πληρώσει τα έξοδα και να τους φέρει πίσω;).

Μόλις ξεκίνησαν οι Κυθήριοι τον αγώνα να αποκτηθεί πλοίο για το νησί, πρώτος μπήκε μπροστά και πρώτος έχασε ό,τι είχε προσφέρει -και είχε προσφέρει πολλά χωρίς να έχει επιχειρήσεις και να προσδοκά οφέλη- αλλά ποτέ δεν παραπονέθηκε γι’ αυτό. Όταν το χωριό του είχε ανάγκες πάντα μπροστά ήταν. Ακόμη και στην τοπική εφορία του Γηροκομείου θήτευσε επί σειρά ετών προσφέροντας κι εκεί το κατά δύναμιν. Ποίος ξεχνά τη γενναία οικονομική του συνδρομή για το Μουσείο Βυζαντινών εικόνων στο Κάτω Λειβάδι, για τον ηλεκτροφωτισμό της Παναγίας Κοντελετούς και τόσα άλλα;

Κι όλα αυτά μαζί με τον καθημερινό αγώνα του, όπως όλοι, για τη ζωή, την οικογένεια, το σπίτι. Όσα και να πει κανείς για τον άνθρωπο αυτόν είναι λίγα. Και λίγα θα είναι και όσα τετριμμένα θα γράψει εδώ η φτωχή για να περιγράψει τέτοια ανθρώπινα μεγέθη, πένα του γράφοντος. Ενός φίλου και γείτονα, που μας ένωναν τόσα πολλά και δεν επέτρεψαν να μας χωρίσει το ένα, που ήταν κρίσιμο για μία φιλία. Τη διαφορά ηλικίας. Όμως, τα πολλά λόγια δεν ωφελούν και θα είναι τιμή στη μνήμη του αν ακολουθήσουμε τη δική του πορεία. Αυτός ο Άνθρωπος, ο δικός μας άνθρωπος, ακολούθησε κι αυτός την κοινή μοίρα. Όμως χάραξε μία πορεία που ήταν όλη λουσμένη στο φως. Σε αυτό που θα τον συντροφεύει πάντα και στη δική μας μνήμη. Καλή αντάμωση Γιώργο!

Ε. Π. Καλλίγερος

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ ΦΥΛΛΟ ΙΟΥΝΙΟΥ 2021 ΤΗΣ ΕΝΤΥΠΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ “ΚΥΘΗΡΑΪΚΑ”