Γαβρόγλου, φτώχεια και φιλότιμο

του Κώστα Γιαννακίδη

την Ιαν 5, 2018

Ας πούμε ότι είσαι ένας μεσοαστούλης που μένει στη Νέα Σμύρνη, στέλνεις το παιδί σου σε δημόσιο σχολείο και τα εκπαιδευτικά ταξίδια ήταν μία κάποια ευκαιρία να ανοίξει το μυαλό του. Οχι, πια. Αφού δεν πάει ο διπλανός του, τότε δεν θα πάει ούτε το παιδί σου

Σε κάθε δημόσιο σχολείο υπάρχουν μαθητές με γονείς που αδυνατούν να πληρώσουν το κόστος μίας εκδρομής στο εξωτερικό. Για την ακρίβεια, οι περισσότεροι γονείς δυσκολεύονται. Ο προϋπολογισμός μίας εκπαιδευτικής εκδρομής στο εξωτερικό μπορεί να πάει και στα 700 ευρώ. Το έχω λουστεί και είμαι ακόμα βρεγμένος.

Επίσης υπάρχουν δημόσια και ιδιωτικά σχολεία που επιτρέπουν στη μικρή τους κοινότητα να αναλάβει πρωτοβουλίες για την εξοικονόμηση χρημάτων ώστε να εξασφαλίσουν boarding pass σε όλους τους μαθητές ή, τέλος πάντων, σε όσους περισσότερους γίνεται. Διοργανώνονται χοροί, μικρά παζάρια, ενώ δεν αποκλείεται να επιβαρυνθούν λίγο περισσότερο οι πιο ευκατάστατοι προκειμένου να ακολουθήσουν και οι πιο αδύναμοι. Δεν είναι κακό, ούτε ντροπή -κάθε άλλο. Θα βοηθήσει και τα παιδιά να έρθουν σε επαφή με την πραγματική ζωή και να αναζητήσουν λύσεις σε προβλήματα που, συνήθως, απασχολούν τους γονείς τους.

Υπάρχουν, φυσικά, σχολεία που διοργανώνουν εκδρομές στο εξωτερικό, στις οποίες συμμετέχουν μόνο όσοι έχουν την οικονομική δυνατότητα. Ομοίως, στην πατρίδα μας λειτουργούν, ευτυχώς ακόμα, ιδιωτικά σχολεία που κάνουν ακριβές εκδρομές στο εξωτερικό. Γνωρίζω σχολείο που έδωσε στους μαθητές με δυνατό πορτοφόλι τη δυνατότητα να επισκεφτούν τη NASA. Θα ήθελα να στείλω και το δικό μου παιδί σε ένα αντίστοιχο ταξίδι. Δεν μπορούσα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι απαιτώ να μην πάει και το παιδί του άλλου, εκείνου που μπορεί να πληρώσει.

Ευτυχώς ήρθε το υπουργείο Παιδείας, υπό την καθοδήγηση της αριστερής διανόησης και αποφάσισε ότι όλα αυτά σταματούν. Το ανακοίνωσε με πανηγυρικό τρόπο και η Εφημερίδα των Συντακτών: «Ταξίδια για όλες τις… τάξεις». Σωστό. Διότι το θέμα μας είναι πρωτίστως ταξικό και εκεί απευθύνεται η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας. Και το κάνει με τρόπο ωμό, χωρίς περιστροφές, κολακεύοντας τα ταπεινότερα των ενστίκτων: «αφού δεν μπορεί να πάει το δικό μου το παιδί, δεν θα πάει ούτε το δικό σου, κουφάλα» θα πει ο θυμωμένος, από τη ζωή, το σύστημα και τα μνημόνια, πολίτης. Και όλο αυτό, το παίρνει η κυβέρνηση και το κάνει πολιτική, το κωδικοποιεί σε υπουργική απόφαση που δεν αφορά μόνο τα δημόσια σχολεία, αλλά και τα ιδιωτικά.

Εχεις τώρα εσύ το παιδί σου στο Κολέγιο Αθηνών και έρχεται ο Γαβρόγλου να σου πει ότι εκδρομές επιτρέπονται πλέον μόνο αν είναι να συναντήσεις μαθητές ελληνικών σχολείων του εξωτερικού. Κοινώς επιτρέπεται να πας στο Λεβερκούζεν και να χορεύεις τσάμικους σε κλειστό γυμναστήριο. Λογικό και αυτό. Γιατί να δει το Ελληνόπουλο πώς εκπαιδεύονται τα παιδιά στις άλλες χώρες; Να βρεθεί σε καμιά Σκανδιναβία και να κάνει συγκρίσεις; Και, εντάξει, αν έχεις το παιδί σου στο Κολέγιο, θα τη βρεις την άκρη, έχεις τα μέσα να του δώσεις πρόσβαση και ορίζοντες στον κόσμο.

Ας πούμε όμως ότι είσαι ένας μεσοαστούλης που μένει στη Νέα Σμύρνη, στέλνεις το παιδί σου σε δημόσιο σχολείο και τα ταξίδια αυτά ήταν μία κάποια ευκαιρία να ανοίξει περισσότερο το μυαλό του. Οχι, πια. Αφού δεν πάει ο διπλανός του, τότε δεν θα πάει ούτε το παιδί σου. Και να πεις ότι αυτό συμβαίνει και στην πραγματική ζωή; Δεν συμβαίνει πουθενά εκτός από αναχρονιστικά μυαλά που απαντούν θετικά σε έννοιες όπως η ζήλια και ο φθόνος. Λες και θέλουν να κάτσουν με τον φαρδύ τους πισινό πάνω στην κοινωνία με τρόπο που να μη ξεχωρίζει κανείς.