Ένα ακόμη βιβλίο από την Κυθηρία συγγραφέα Αννίτα Παναρέτου, νομίζω το 13ο , ίσως το μικρότερο απ’ όλα, μία νουβέλα που γράφτηκε με αφορμή τη βύθιση πριν μερικές δεκαετίες του χωριού Κάλλιον για να σχηματιστεί μία τεχνητή λίμνη που θα τροφοδοτούσε την Αθήνα με νερό, τη λίμνη του Μόρνου. Ο υπότιτλος του βιβλίου, ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΜΙΑΣ ΑΝΟΜΒΡΙΑΣ, παραπέμπει τον αναγνώστη μερικά χρόνια πριν, όταν η παρατεταμένη ανομβρία οδήγησε στο να έρθουν στην επιφάνεια τα σπίτια του χωριού. Το βιβλίο είναι μικρό, μόλις 66 σελίδες μικρού σχήματος, αλλά μην σας ξεγελάσει. Θα αναγκασθείτε να το διαβάσετε πάνω από μία φορά και θα σκέπτεστε γιατί γράφτηκε η κάθε του φράση. Η μαεστρική πένα της Αννίτας ξεκινά από το γεγονός της πτώσης της στάθμης της λίμνης και φθάνει στα πλέον απίθανα σημεία της ανθρώπινης σκέψης. Και μπορεί να μην έχει καμιά σχέση η σημερινή «επικαιρότητα» του μικρού μας τόπου με τις παρατεταμένες ανομβρίες και το φόβο των ελλείψεων νερού για όσους τρέμουν εμπρός από την κλιματική αλλαγή, όμως συνειρμικά όλες οι σκέψεις εκεί οδηγούν, παρά την γραφή της Αννίτας που αλλού θέλει να στοχεύσει. Αρκετά όμως είπαμε. Πάρτε το βιβλίο (εκδόσεις ΑΛΦΕΙΟΣ) και διαβάστε το. Και για να μην λέτε ότι μπορεί να υπερβάλλουμε, απολαύστε εδώ ένα μικρό δείγμα του, που έχει σχέση με τις ονομασίες των χωριών και των χωραφιών, αυτά που γνώριζαν ανέκαθεν οι γονείς κι οι παππούδες μας, αλλά χάνουμε με βίαιο χρονικά ρυθμό σήμερα.
«….Η λίμνη καταβρόχθιζε τα γνώριμα μέρη και τα ονόματα τρέκλιζαν πάνω στην επιφάνειά της. Στο μέλλον κανένας δεν θα ήξερε τους βουλιαγμένους τόπους. Τα ονόματα θα έμεναν λίγο ακόμα ξεκρέμαστα πάνω απ’ τα νερά, απόηχοι φθόγγων μιας άγνωστης γλώσσας, θα καταποντίζονταν και θα χάνονταν για πάντα.
Advertisement
Η λίμνη μεγάλωνε, ο σαςπος άλλαζε όψη, γινόταν οφθαλμαπάτη και ύστερα ψευδαίσθηση. Σημεία σταθερά, που άλλοτε τον όριζαν και τον ασφάλιζαν, ξεγελούσαν ή εξαφανίζονταν: οι λόφοι χαμήλωναν, φάρδαιναν οι ρεματιές, οι κυματισμοί της γης ισοπεδώνονταν. Οι αποστάσεις μεγάλωναν ή μίκραιναν ή δεν σήμαιναν τίποτα- κι ούτε πια κανείς νοιαζόταν πόσο απείχε η εκκλησία απ’ το νεκροταφείο, το καφενείο απ’ τα κτήματα, οι τόποι των μυστικών συναντήσεων απ’ τα σπίτια των κοριτσιών.
Μαζί με το χωριό, με τα τοπία και τα ονόματα, χάνονταν και οι ιστορίες που είχαν χτίσει την ιστορία της Καλλίστης: βίοι που είχαν μοχθήσει να δέσουν, να στερεωθούν στον κορμό της ζωής, αγάπες, γιορτές, κόλλυβα, βαφτίσια, ζήλιες, οργώματα και αρμέγματα, τρύγοι, αταξίες, αλφαβητάρια.
Ξεκίνησαν τα χρόνια της λήθης. Ο σκοτεινός μεσαίωνας της Καλλίστης. Η εποχή που οι μνήμες των ανθρώπων πελάγωναν χαμένες στη νέα πραγματικότητα – ιδίως σαν ξεφύτρωναν ανάμεσά τους αόριστες νύξεις νερού, που τους έφερναν μια αίσθηση αρμύρας στο στόμα…..».
Αν το δείγμα δεν σας είναι αρκετό συνεχίστε από το βιβλίο…
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΚΥΘΗΡΑΪΚΑ ΣΤΟ ΦΥΛΛΟ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2023
Kythira Online
