Η νέα Πρόεδρος της Δημοκρατίας: Ποιός δεν θα ήθελε να είναι φίλος της;

Aντικαθιστώ τη φράση του τίτλου με την ερώτηση: Με πόσους/πόσες από τα μέλη του Κοινοβουλίου θα θέλατε να έχετε φιλικές σχέσεις; Όχι  με πολλούς/πολλές, προεξοφλώ την απάντησή σας. Εξαιρώντας, βεβαίως, τις ειδικές περιπτώσεις εκείνων, που κληρονομικώ ή επαγγελματικώ δικαιώματι βλέπουν την πολιτική με έντονα προσοδο-χρησιμοθηρικούς όρους.

Εάν αυτό που θέλω να πω δεν είναι ήδη κατανοητό, διευκρινίζω: Πιστεύω, ότι εκείνο που θαυμάζουμε, στην κ. Σακελλαροπούλου, εκείνο που μας αρέσει περισσότερο, δεν είναι τόσο η επιλογή της για το υπέρτατο θεσμικό αξίωμα, αλλά το πώς έφτασε σ’ αυτό!

Advertisement

Καμία από τις ζηλευτές εξαρτύσεις της, προσωπικές και επαγγελματικές, που κοσμούν την εικόνα της, (ακόμα και ο κ. Ζουράρης, που δεν την ψήφισε την αποκάλεσε «καθ’ όλα ευθύδικον δικαστίνα»),  δεν θα μπορούσαν να κατακτηθούν π.χ. με την αναγνωρισιμότητα των ΜΜΕ, την οποία, κατά κανόνα, χρησιμοποιούν τα τηλεοπτικά προϊόντα, μεταξύ των οποίων και πολλοί μάχιμοι πολιτικοί, για την είσοδό τους στο Κοινοβούλιο.

Παράλληλα με την, έως και εμμονική (όπως καταμαρτυρείται),  προσήλωσή της προς τα υψηλά απαιτούμενα του λειτουργήματός της, σε επίπεδο ουσίας, δεν είναι τυχαίο ότι δεν πέρασε απαρατήρητη, σε επίπεδο και συμβόλων, η κούπα που χρησιμοποιεί στο γραφείο της για μολυβοθήκη. Μια κούπα που απεικονίζει την εμβληματική φυσιογνωμία της Ρουθ Μπέιντερ Γκίνσμπεργκ, μέλους του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ, η οποία, όπως μαθαίνουμε, αποτελεί ένα κόσμημα για τον νομικό πολιτισμό της Δύσης. Αξιοσημείωτη και η άποψή της, ότι η αληθινή πρόοδος –η πρόοδος που μπορεί να διαρκέσει– πρέπει να έρχεται με “ένα βήμα τη φορά”.

Αυτά από την τρέχουσα αρθρογραφία.

Από την ίδια αρθρογραφία, έχει τεθεί και το ερώτημα: «Δεν είναι πολύ τραβηγμένες κάποιες από τις βαρύγδουπες επισυνάψεις στο προεδρικό αξίωμα; Δεν υπερφορτώνουν με σημασία ένα διακοσμητικό θεσμό, χωρίς φλέγον πολιτικό διακύβευμα;» Το ερώτημα θα πάρει την απάντησή του: «Κι όμως. Η πραγματικότητα των συμβόλων δεν είναι λιγότερο πραγματική από την αλάνα του κομματικού ανταγωνισμού. Το συνειδητοποιεί κανείς αν σκεφτεί αντίστροφα: Πόσο μεγάλο κοίτασμα συμβολικού πλούτου θα είχε μείνει ανεκμετάλλευτο, αν ο πρωθυπουργός είχε επιλέξει μια μονοκομματική ή μια συμβατική υποψηφιότητα».

Από  ένα αξίωμα άκρως συμβολικό, είναι πολύ φυσικό και τα όποια κέρδη απ’ αυτό να είναι αρκούντως  συμβολικά. Σε επίπεδο συμβόλων, λοιπόν, και παραμερίζοντας τα στερεοτυπικά περί ενότητας του έθνους, περί αποκατάστασης του κύρους της Δικαιοσύνης, ή της ανάγκης για ενίσχυση της, γλίσχρας είναι αλήθεια, γυναικείας παρουσίας στην πολιτική ζωή του τόπου,  ό,τι αντιπροσωπεύει η επιλογή της κ. Σακελλαροπούλου δεν είναι τίποτα περισσότερο από τον κανονικό, το σύγχρονο άνθρωπο του μόχθου, της δημιουργίας και της αριστείας.

Τον άνθρωπο που, κατά τις τελευταίες δεκαετίες νιώθει να παραγκωνίζεται και να συνθλίβεται μεταξύ ενός τεχνοκρατικού κομφορμισμού της προσοδοφορίας, που κανοναρχεί, ελέγχει και ιεραρχεί προτεραιότητες  και μιας λαϊκίστικης λογικής του εξισωτισμού, που απορρυθμίζει, ισοπεδώνει και χυλοποιεί. Τον  χωρίς φωνή πολίτη, δηλαδή,  αυτής της χώρας.

Η κ. Σακελλαροπούλου, λοιπόν, μας αρέσει γιατί στο πρόσωπό της βλέπουμε τους ανθρώπους  που ό,τι έχουν καταφέρει το έχουν καταφέρει με σκληρή δουλειά, με την προσήλωση και την επιμονή τους στα πρωτογενή, στα θεμελιώδη, στα ορμέμφυτα ηθικά παραγγέλματα. Δεν είναι διάσημοι, δεν είναι φανταχτεροί, δεν είναι πλούσιοι. Κι ακομα, μας αρέσει γιατί μας θυμίζει ότι υπάρχει μια Ελλάδα που δεν έχει καμία σχέση με αυτήν της τηλεοπτικής ή και της γενικώς περιρρέουσας φτήνιας και ξιπασιάς, που διαβρώνει την κοινωνία με ασημαντότητα.

Ο Μπέντζαμιν Γκράχαμ, μέντορας του Γουόρεν Μπάφετ περί τα χρηματιστηριακά, έλεγε ότι υπάρχουν οι αλήθειες και οι αξίες πρώτης τάξεως και οι αλήθειες και αξίες δευτέρας τάξεως. Γι’ αυτό και ο Μπάφετ, πιστός στην παραπάνω διάκριση, όταν αξιολογεί το επενδυτικό του χαρτοφυλάκιο απεχθάνεται την παρουσία δανείων στους ισολογισμούς των εταιρειών που αναλύει. Κι αυτό, εξαιτίας ενός συγκεκριμένου μειονεκτήματος- αλήθειας πρώτης τάξεως- που έχουν τα δάνεια: ότι αυτά πρέπει να αποπληρωθούν…

Ακριβώς η περίπτωσή μας. Χτίσαμε μια οικονομία και κυρίως μια κοινωνία βασισμένη σε δευτεροκλασάτες αξίες: πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές, πολιτιστικές. Και φυσικά δεν μπορούσαμε να περιμένουμε τίποτα καλύτερο. Καιρός να επανορθώσουμε.

Ο Β. Καραποστόλης, από το άλλο μέρος, αναλύοντας το πολίτευμα της Δημοκρατίας, έχει επισημάνει πόσο επικίνδυνο είναι, να λείπει από τη Δημοκρατία ο Έπαινος. Η αλήθεια είναι ότι η Δημοκρατία είναι ένα πολίτευμα που ψαλιδίζει τις εξάρσεις, που παραγκωνίζει πολλές φορές το εξαιρετικό. Φορές φορές, μοιάζει να αρέσκεται στην αποσιώπηση, ακόμα και στη μιζέρια του μέσου όρου.

Πολλοί, εξάλλου, έχουν κατηγορήσει τη Δημοκρατία και για έλλειψη μεγαλείου. Αυτό είναι για πολλούς λόγους αναπόφευκτο. Δεν είναι ωστόσο αναγκαίο. Οι άνθρωποι υποφέρουν σήμερα, σιωπηρά, απ’ αυτό. Λείπουν, ακόμα και οι πιο απλές απονομές τιμών, οι στοιχειώδεις πράξεις  με τις οποίες μια κοινωνία θα όφειλε να επιδοκιμάζει τους συνεπείς στα καθήκοντά τους, τους δημιουργικούς, τους κοπιώντες αφανείς, που προσθέτουν το κάτι παραπάνω στο αποτέλεσμα της δουλειάς τους.

Περισσότερο από τις πολυαναμενόμενες επενδύσεις, πρέπει σ’ αυτή τη χώρα, εν είδει υποδομής, να σκεφτούμε πως θα οργανώσουμε νέους και αποτελεσματικούς θεσμούς επιβράβευσης και ενθάρρυνσης, της μαχόμενης αριστείας.

Στο πρόσωπο της νέας ΠτΔ μοιάζει, η πολιτεία να διορθώνει σωρευτικά ένα θεσμικό έλλειμμα Επαίνου. Αυτή τη φορά, έκανε ένα βήμα μπροστά. «Ένα βήμα τη φορά», όπως θα έλεγε και η  Ρουθ Μπέιντερ Γκίνσμπεργκ, αγαπημένη και σεβαστή μέντωρ της νέας μας ΠτΔ.