Το Αρχαιολογικό Μουσείο Κυθήρων. Ένα κόσμημα στο νησί μας

Ειλικρινά, όταν γράφαμε κατά καιρούς για τα χάλια αυτού που ονομαζόταν Αρχαιολογικό Μουσείο, ειδικά όπως είχε καταντήσει μετά το σεισμό του 2006, ομολογούμε πως δεν περιμέναμε ποτέ ότι θα βλέπαμε στη θέση του ένα αριστούργημα.

Ένα μικρό, περίλαμπρο στολίδι στα Κύθηρα, χωρίς καμία υπερβολή. Κι ας ήμασταν κι εμείς εκεί, σε κάποια υπηρεσία του Υπ. Πολιτισμού στην Πλατεία Καρύτση, όταν, αρχαιολόγοι, τοπικοί παράγοντες, εθελοντές μηχανικοί και φίλοι του Μουσείου είχαν ενώσει τις δυνάμεις τους για να πείσουν το υπουργείο να διαθέσει τα κονδύλια, να γίνουν οι μελέτες, να ενταχθεί το έργο σε κάποιο κοινοτικό πρόγραμμα, αφού όλα πλέον τα έργα στην Ελλάδα μέσα από κοινοτικά προγράμματα προχωρούν και μόνο μέσα από αυτά υπάρχει ελπίδα να ολοκληρωθούν.

Advertisement

Αλλά και όταν τα πράγματα είχαν πια πάρει το δρόμο τους, πάλι είδαμε το «χάρο» της Ελληνικής γραφειοκρατίας να πέφτει επάνω στο πολύπαθο έργο με τη μορφή ενός λάθους στο Πολεοδομικό Σχέδιο της Χώρας.

Για να μην πολυλογούμε, αν και κάποιος οφείλει να γράψει λίγα πράγματα και γι’  αυτή τη μικρή «εποποιία», όπως τελικά έφθασε να θεωρείται η ολοκλήρωση ενός έργου στη χώρα μας. Εδώ δεν έχουμε σκοπό να κάνουμε μεγάλες αναδρομές στα χρόνια που πέρασαν, ούτε και θα σταθούμε στο μεγάλο έργο του Συλλόγου Φίλων του Μουσείου, των ανθρώπων της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας που αγκάλιασαν το έργο, το Δήμο, που έκανε όσα δεν είχε κάνει μέχρι τότε στον τομέα αυτόν και με τον αρχαιολόγο τ. Δήμαρχο κ Θ. Κουκούλη βοήθησε στα δύσκολα και έκανε ευκολότερη την προσέγγιση στο θαύμα. Δεν θα αναφέρουμε κανένα άλλο όνομα, όχι γιατί όλα τα άλλα είναι λιγότερο σημαντικά, αλλά από το φόβο ότι κάποιους θα ξεχάσουμε. Απλά να πούμε ότι όσοι αναμίχθηκαν στο έργο έκαναν το καθήκον τους στον τόπο μας και μπράβο τους.

^{Άλλο ένα πολύτιμο έκθεμα. ο Αρχαϊκός Λέων των Κυθήρων. Την ενδιαφέρουσα ιστορία του δημοσιεύσαμε προ καιρού.}

Σε εκείνο που θα σταθούμε είναι σε ένα. Ότι ακούσαμε πολλές φορές φέτος το καλοκαίρι, δεύτερο καλοκαίρι της λειτουργίας του Μουσείου, από πολλούς μόνιμους κατοίκους ή Κυθήριους της καλοκαιρινής ραστώνης ότι «δεν έχουμε βρει καιρό ακόμη να πάμε». Και κάθε μέρα το επισκεπτόταν και από ένα τσούρμο «κουτόφραγκοι» κι άλλο ένα νεαροί ομογενείς μας από την Αυστραλία και αλλού.

Εμείς απλά … «δεν βρίσκαμε καιρό». Αυτόν που βρίσκαμε για όλα τα άλλα, τα μικρά, τα ασήμαντα. Και ας ρωτούσαν στα «ενοικιαζόμενα» κάποιοι επισκέπτες και ας έβλεπε κανείς το βλέμμα όσων δεν μπορούσαν να απαντήσουν ακόμα και στην ερώτηση «αλήθεια τι έχει μέσα;». Κι ας δόθηκε και μία αποστομωτική απάντηση σε όσους καυτηρίαζαν  στους καφενέδες τη φύλαξη στο Αρχαιολογικό Μουσείο του Πειραιά των σπάνιων ευρημάτων της ανασκαφής του αείμνηστου φίλου μας Γιάννη Σακελλαράκη στον Άγιο Γεώργιο στο Βουνό,. Έλεγαν ότι δεν θα γυρίσουν ποτέ. Και γύρισαν! Απλά όλοι όσοι το έλεγαν δεν βρήκαν ακόμη ευκαιρία να πάνε να τα δουν. Ας είναι όμως. Κακώς μας πιάνει η γκρίνια. Απλά ψάχνουμε τρόπους να στείλουμε και άλλους από μας να δουν το Μουσείο μας.

Γι’  αυτό όμως, αντί όλων των παραπάνω, καλλίτερες είναι μερικές φωτογραφίες από την ημέρα των εγκαινίων πέρσι. Δες τε το και περάστε από κει καμιά μέρα. Και για όσους το σκέφτονται και αυτό, υπάρχει και μέρα χωρίς εισιτήριο!