Ποίος ήταν ο Ιωάννης Λεοντσίνης στην Ινδία;

Στο προηγούμενο φύλλο μας είχαμε ένα άρθρο του κ. Αντ. Τάντουλου σχετικό με ένα Κυθήριο επιχειρηματία στην Ινδία, την εποχή που η χώρα αυτή ήταν αγγλική αποικία και ζητούσαμε πληροφορίες για το ποίος ήταν. Αμέσως σχεδόν μας τηλεφώνησε ο κ. Ευ. Μεγαλοκονόμος, του οποίου η οικογένεια είχε στενούς συγγενικούς δεσμούς με τον Ιω. Λεοντσίνη. Σύμφωνα με αυτά που μας είπε, λοιπόν, έχουμε μία εντυπωσιακή πορεία του ανθρώπου αυτού, ο οποίος άφησε τα κόκαλά του και μία οικογένεια στη χώρα αυτή και χάθηκε εντελώς από την κυθηραϊκή ζωή και την ομογένεια.

Ο Ιωάννης Λεοντσίνης, λοιπόν, ήταν γιος των Νίκου και Ελένης Λεοντσίνη-Μουσούνη από το Κεραμουτό και ένα από τα 14 αδέλφια της οικογένειας, είχε γεννηθεί δε μεταξύ 1860-1870. Σε ηλικία 10 ετών βρίσκεται στην Κύπρο, επίσης αγγλική αποικία τότε, βοηθός σε ένα θείο του ταβερνιάρη. Ο ιδιοκτήτης της ταβέρνας αντιλαμβάνεται γρήγορα την ευφυΐα και την εργατικότητα του νέου αυτού και τον προτρέπει ν’ ανοίξει τα φτερά του για να φροντίσει το μέλλον του σε άλλη περιοχή της Βρετανικής Αυτοκρατορίας και έτσι τον βρίσκουμε στην μακρινή Ινδία στην οποία έχουμε και άλλους Κυθήριους, λίγους βέβαια. Άλλος ένας αδελφός του, ο Μανώλης, έφυγε για τη Βραζιλία και τα ίχνη του έχουν χαθεί.

Advertisement

Ο Ιωάννης Λεοντσίνης, παίρνει στην Ινδία και δύο αδέλφια του, τον Πέτρο και το Δημητράκη, δουλεύουν κι αυτοί μαζί του και ο δραστήριος πρωτοπόρος αποκτά τεράστια περιουσία. Κάπου στα τέλη του 19^ου αι, όπως υπολογίζει σωστά και ο Α. Τάντουλος, πρέπει να ασχολήθηκε και με τη Μοσχοβιτίνη, πιθανότατα δε να ήταν ήδη πολύ πλούσιος.

Στην Ινδία κάνει οικογένεια, αφού παντρεύεται με αγγλίδα από την οποία αποκτά δύο παιδιά, τον Νίκο και την Ελένη, των οποίων επίσης χάνονται τα ίχνη. Ο ίδιος ξεκίνησε επιχειρηματικά αποκτώντας ένα χρεωκοπημένο εργοστάσιο τσιγάρων, στο οποίο στην αρχή εργάστηκε ως Γεν. Διευθυντής και, όταν το απέκτησε, έγινε αποκλειστικός προμηθευτής του αγγλικού στρατού. Ήταν γνωστός για τη γενναιοδωρία του και τη φιλεργατική του κουλτούρα. Έδινε υψηλότερους μισθούς στους εργαζομένους του, άδειες, ενώ πλήρωνε τα έξοδα στις γέννες των γυναικών που δούλευαν γι’ αυτόν, κάτι σπάνιο ή και ανήκουστο την εποχή αυτή, ειδικά στις αποικίες. Τελικά ο πρωτοπόρος αυτός πεθαίνει από Δάγγειο πυρετό γύρω στα 1915-1920 δηλ. σε ηλικία μεταξύ 50-60 ετών (δεν είχαν ακόμη βρει το εμβόλιο για την αρρώστια αυτή, που βρέθηκε πολύ πρόσφατα). Ο αδελφός του Πέτρος, πολύ πλούσιος και αυτός, είχε σπίτι στο Κολωνάκι ( η σύζυγός του λεγόταν Ιωάννα και είχαν μία κόρη, την Ελένη), αλλά και αυτού του κλάδου χάνονται τα ίχνη, ενώ ο Δημητράκης έμεινε ανύπαντρος, επέστρεψε στην Ελλάδα με τεράστια περιουσία και ερχόταν και στο Κεραμουτό. Λέγεται ότι το 1920 δάνεισε 1 εκ δρχ σε φίλο του για να χτίσει ξενοδοχείο στην Αχαρνών, αλλά αυτός καταχράστηκε το κολοσσιαίο για την εποχή ποσό. Η ιστορία, που τη συνέχειά της αγνοούμε, θα μπορούσε να έχει τελειώσει εδώ, αλλά είχαμε μία μικρή συνέχεια. Το 1998 εμφανίστηκε στα Κύθηρα ένας Ινδός, ο οποίος ανέφερε ότι είχε καταγωγή από την οικογένεια Λεοντσίνη και αναζητούσε συγγενείς. Έφθασε στο σπίτι του Νικολάου Λεοντσίνη (Μπλούκου), του γνωστού μουσικού, αλλά μάλλον δεν έφθασε στον κλάδο των Μουσούνη, καθώς εκείνη την εποχή ήταν όλοι εκτός Κυθήρων.

Έτσι, εδώ τελειώνει (προσωρινά ίσως) η ενδιαφέρουσα πορεία ενός ακόμη Κυθήριου πιονιέρου, που ξεκίνησε ξυπόλυτος από ένα μικρό χωριό και έγινε ζάμπλουτος επιχειρηματίας σε μία μακρινή χώρα. Θα είχε ξεχωριστό ενδιαφέρον αν εμφανιζόταν πάλι από την Ινδία ένας εκ των απογόνων του και μας συμπλήρωνε το παζλ της εντυπωσιακής πορείας αυτού του πρωτοπόρου.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΚΥΘΗΡΑΪΚΑ ΣΤΟ ΦΥΛΛΟ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2021