Ο Πέτρος Τσολάκος (o δικός μας Πέτρος) στο «Γυάλινο Θέατρο»

Το νησάκι μας προικίζει με καλλιτεχνικά χαρίσματα τα παιδιά του, έτσι επιβεβαιώνεται το νόημα της λέξης «ακύθηρος», που οι πρόγονοί μας επινόησαν για τον άνθρωπο που δεν έχει θέλγητρα. Αφιερωμένο στα χαρίσματα του Πέτρου Τσολάκου αυτό το σημείωμα. Και να που τα γοργόφτερα της μνήμης τρεχαντήρια με γυροφέρνουν στο Αμυργιαλί του Καραβά, στην εκδρομή του Γυμνασίου μας που η τάξη μου έσπευσε και κατάλαβε τον ειδυλλιακό χώρο της «Πορτοκαλιάς», να στήσουμε το πικ – απ και με τα τραγούδια του να κάνουμε τα πρώτα βήματα στο αισθησιακό μπλουζ. Μα οι πιο μικροί, αυτοί της Γ΄ τάξης, είχαν ζωντανή μουσική. Ο συμμαθητής τους, ο Πέτρος, είχε φέρει το μπουζούκι του. Ο Πέτρος και τα τραγούδια τους φτώχυναν τον τεχνικό ήχο του δικού μας πικ – απ. Και όχι μόνο αυτό. Ζηλέψαμε και το Μυλοποταμήτικο λεωφορείο, γιατί αυτό μετέφερε τον Πέτρο και στο πήγαινε και στο έλα το μπουζούκι του δεν σίγαζε. Γιος ποδοσφαιριστή και μουσικού, ο Πέτρος, που από τα νιάτα του, στον Πειραιά, διέθετε δικό του αυτοσχέδιο μπουζούκι. Στην πατρική εστία έλαβε τα πρώτα ακούσματα ο Πέτρος που σαν σκιρτήματα τα ένιωσε.  Θυμάται με συγκίνηση:

  

 Ήμουν γύρω στα έξι, άρρωστος. Άνοιξε η πόρτα του δωματίου μου και μπήκε ο πατέρας μου που μόλις είχε γυρίσει από ταξίδι στον Πειραιά. Στο χέρι κράταγε μπουζούκι. Κατάλαβα πως ήταν για μένα. Πετάχτηκα και το πήρα στα χέρια μου. Αυτό ήταν… χάθηκε κάθε ίχνος αρρώστια από πάνω μου. Η στιγμή με σημάδεψε. Με τα νύχια έψαξα τη μάθηση. Δεν υπήρχε δάσκαλος. Αν υπήρχε θα είχα άλλη εξέλιξη. Μα από εννιά χρονών εντάχθηκα στην ορχήστρα του Μανώλη Σαρή, από το Μυλοπόταμο. Αυτός με έβγαλε στο πάλκο. Πληρωνόμουν κιόλας. Λαμβάναμε μέρος σε χορούς και πανηγύρια με τα μέσα εκείνης της εποχής. Γύρω στα 100 μεροκάματα τον χρόνο κάναμε. Μα ο Σαρής έφυγε από τα Κύθηρα. Έμεινα μόνος. Το είδα σαν ευκαιρία. Μικρός κολύμπησα σε βαθιά νερά. Τα κατάφερα. Εξακολούθησα να παίζω και με την ορχήστρα μου διασκέδαζα τον κόσμο. Πήγα φαντάρος κι είχα δικό μου κομπόδεμα από τη μουσική. Μουσικός δήλωσα και στον στρατό. Εκτίμησαν το ταλέντο μου και με αξιοποίησαν. Βρέθηκα να είμαι καλλιτεχνικός διευθυντής 10μελούς ορχήστρας. Υπηρέτησα στα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα, στο Μπέλλες των Σερρών. Εκεί περιόδευα από τάγμα σε τάγμα και διασκέδαζα τους στρατιώτες. Πηγαίναμε και σε νυχτερινά κέντρα, βγάζαμε και χαρτζιλίκι. Χάρι στο μπουζούκι μου πέρασα όμορφα και εποικοδομητικά στον στρατό.

 

Πέτρο θυμάμαι πως κάποια στιγμή έγινε ντόρος για σένα. Υπήρξε μια σημαντική διάκριση στο πρόσωπό σου. Είσαι ο πιο κατάλληλος να μιλήσεις γι’ αυτό.

 

Ήταν τότε που έλαβα το Πρώτο βραβείο από την τηλεοπτική εκπομπή «ΝΑ Η ΕΥΚΑΙΡΙΑ», ως εκτελεστής λαϊκού οργάνου. Έπαιξα δική μου σύνθεση και με συνόδευε η τότε ορχήστρα της Μαρινέλας. Ο συναγωνισμός ήταν σκληρός. Δύσκολη η νίκη. Μαζί μου αναδείχθηκαν η Γλυκερία και ο Αδαμαντίδης. Πριν φύγω από τα Κύθηρα, βρήκα στον Ποταμό τον μαέστρο της Φιλαρμονικής, τον αλησμόνητο Στράτη Θεοδωρακάκη. Με άκουσε και δεν ξεχνώ τα λόγια του: «Πέτρο θα πάρεις το βραβείο». Πρέπει να σημειώσω πως πριν καταταγώ στον στρατό ο ανιψιός τού Γρηγόρη Μπιθικώτση, σπουδαίος μουσικός και αυτός, με πήγε στον κορυφαίο κατασκευαστή λαϊκών οργάνων, τον Ζοζέφ Τερζιβασιάν. Αυτός μου κατασκεύασε νέο μπουζούκι, οκτάχορδο. Τον Ζοζέφ τον διαδέχθηκαν άξιοι κατασκευαστές, μα κανένας δεν τον έφτασε. Όταν πήγα στην Αυστραλία για μια συναυλία που την παρακολούθησαν πάνω 3.000 ομογενείς, οι εκεί μουσικοί έπεσαν με μανία να εξετάσουν το μπουζούκι του Ζοζέφ. Να το αγγίξουν, να το ακούσουν.

 

Πες μας, Πέτρο, για τις συναυλίες σου.

 

Η πολύωρη καθημερινή μελέτη και η εξάσκησή μου, μα και η τύχη να συναντήσω δύο κορυφαίους δάσκαλους του μπουζουκιού, έναν στην Αθήνα και έναν στο Ηράκλειο της Κρήτης, απογείωσαν την έμφυτη ικανότητά μου. Μες στο μυαλό μου υπάρχουν πλήθος μελωδίες, πλήθος τραγουδιών. Ακόμα τον κάθε αυτοσχεδιασμό μου, που ο κάθε σολίστας του μπουζουκιού εκτελεί πριν την εκτέλεση ενός κομματιού, το λεγόμενο ταξίμι, εγώ τον θυμάμαι και μπορώ να τον επαναλάβω. Αυτά τα εφόδια με ώθησαν να τολμήσω να αναλάβω δικές μου συναυλίες. Δεν είναι εύκολο. Πρέπει να σε εμπιστευτούν και άλλοι μουσικοί και ειδικοί των περίπλοκων ηχητικών μηχανημάτων. Ακόμα και οι ιδιοκτήτες των μουσικών θεάτρων. Όλα πρέπει να τα κατέχεις για να μπορείς να τα συντονίσεις, χώρια η ευθύνη. Η αξία σου αντανακλάται στην ποιότητα των συνεργατών που μπορείς να προσελκύσεις σε μια δική σου συναυλία. Φυσικά και τα τραγούδια και οι ερμηνευτές πρέπει να επιλεγούν προσεχτικά. Παράδειγμα, των όσων λέω, αποτελεί η πρόσφατη συναυλία μου στο «Γυάλινο Θέατρο» της Αθήνας. Μαέστρος ήταν ο κορυφαίος Σπύρος Παγιάτης. Εκτελεστές οργάνων διαλεχτοί, μέλη επώνυμων μουσικών συνόλων όλοι. Ερμηνευτές ο Γεώργιος Γερολυμάτος και η Αθηνά Κοκκόλη. Κι εγώ με το μπουζούκι μου σε όλες τις εκτελέσεις, έχοντας τα πάντα στο μυαλό μου. Τίποτα δεν είχα σημειωμένο. Η συμμετοχή του αριστοτεχνικά εκπαιδευμένου Χορευτικού Τμήματος του Κυθηραϊκού συνδέσμου Αθηνών πλούτισε και ομόρφυνε τη συναυλία. Εμπνεύστηκα το τέλος. Ανέβασα επί σκηνής το «Κυθηραϊκό Φοξ ανγκλέ» και κατέληξα να παίζω τον «Αλέξη Ζορμπά» του μεγάλου Μίκη και γύρω μου να χορεύουν συρτάκι τα Τσιριγωτάκια. Άπειρες οι ευχαριστίες μου προς στον Κυθηραϊκό Σύνδεσμο για τη συμμετοχή του. Ιδιαίτερες και στην άξια  Πρόεδρο και φίλη μου, Βάσω Σαμίου. Πολλά ευχαριστώ και στους τόσου Κυθήριους που γέμισαν και ζέσταναν με το εγκάρδιο χειροκρότημά τους το μεγάλο «Γυάλινο Θέατρο».

 

Πέτρο σε εκείνη την πρόσφατη και υπέροχη συναυλία σου υπήρξε και η τελευταία από τις πολλές βραβεύσεις σου. Θα μας πεις κάτι για αυτή.

 

Πράγματι μου απονεμήθηκε από την UNESCO Πειραιώς και Νήσων και τον Διεθνή Οργανισμό ACTION ART, έπαινος και μετάλλιο. Το μετάλλιο με μεγάλη μου συγκίνηση άκουσα πως ήταν το πρώτο που δόθηκε σε Έλληνα καλλιτέχνη. Έτσι έγιναν 15 οι τιμητικές διακρίσεις που μου έχουν αποδοθεί, μα εγώ θεωρώ πως και στα Κύθηρα ανήκουν. Το πρώτο μου βραβείο, όμως, αυτό του «ΝΑ Η ΕΥΚΑΙΡΙΑ», το θεωρώ ως το πιο σημαντικό. Αυτό με σημάδεψε. Φυσικά χαίρομαι και για το γεγονός που η UNESCO με έχει ανακηρύξει Καλλιτεχνικό Διευθυντή. Είναι ένας τιμητικός τίτλος με διεθνή απήχηση.

 

Είμαι σε θέση να γνωρίζω πως οι διακρίσεις σου δεν έχουν αφετηρία μόνο την καλλιτεχνική σου αναγνώριση, που με τα χρόνια απλώνεται ακόμα και εκτός της πατρίδας μας, όπως στο Ισραήλ και το Ντουμπάι, αλλά και την κοινωνική σου δράση. Πολλές συναυλίες σου δόθηκαν για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Για τη θεραπεία ασθενών συνανθρώπων μας, μέχρι για ενίσχυση πυρόπληκτων και μάλιστα σε εκτεταμένα γεωγραφικά όρια. Μα ας εστιάσουμε στο καλλιτεχνικό σου έργο. Δικά σου βίντεο – κλιπ, επενδυμένα με υπέροχα ορχηστικά κομμάτια σου, προβάλλουν το νησί μας  και τις γειτονιές μας, Νεάπολη, Σπάρτη, Ελαφόνησο και Μονεμβάσια τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Μίλησε μας και για το έργο σου ως μουσικοσυνθέτης.

 

Πράγματι εκτός από τις μουσικές επενδύσεις στα βίντεο – κλιπ που ανέφερες, έχω συνθέσει και δικά μου τραγούδια. Αναφέρω κάποιους τίτλους. ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΜΟΥ με τον Γιώργο Γερολυμάτο, ΑΓΙΑΤΡΕΥΤΗ ΠΛΗΓΗ με τον Σπύρο Κουτσοβασίλη, ΣΤΑ ΚΥΘΗΡΑ ΕΓΩ ΚΑΙ ΕΣΥ με τον Γιάννη Δημητρά, τον ερμηνευτή που εκπροσώπησε την Ελλάδα στην Γιουροβίζιον το 1981 και το ΝΕΑΠΟΛΗ ΜΟΥ Σ’ ΑΓΑΠΩ, για τη Νεάπολη.

 

Κάτι ακόμα, Πέτρο. Επειδή είναι γνωστό πόσο αγαπάς τη δουλειά σου και πόσο τέλειος θέλεις να είσαι σε αυτό που κάνεις, είναι επόμενο να βελτιώνεις τα εργαλεία σου και ασφαλώς το μπουζούκι σου. Πες μας για το καινούργιο μπουζούκι που είδαμε να κρατάς.

 

Είναι ένα πανάκριβο όργανο από όστρακο, που έχει εξαιρετική απόδοση. Το κατασκεύασε ο Βασίλης Γερόντζος, από τη Σπάρτη, οργανοποιός, φίλος μου και μουσικός. Η μουσική είναι η ζωή μου. Ό,τι με κάνει καλύτερο παλεύω να το αποκτήσω. Η μουσική καλλιεργεί τον άνθρωπο. Τον κοινωνικοποιεί, τον εξευγενίζει τον κάνει καλύτερο. Μακάρι οι γονείς και τα σχολεία μας να φροντίζουν και για τη μουσική παιδεία της νέας γενιάς. Θέλω να εκφράσω τις ευχαριστίες μου και στον φίλο Μανώλη που εκδίδει τα «ΚΥΘΗΡΑΪΚΑ» και σε σένα, Κοσμά, για την ευκαιρία που μου δώσατε να επικοινωνήσω με στους προσφιλείς αναγνώστες σας.  

 

Τα όσα έχει πετύχει και όσα κρύβει μέσα του ο Πέτρος Τσολάκος δεν χωράνε σε ένα άρθρο και οι λέξεις αδυνατούν να φανερώσουν την περηφάνια που κατακλύζει αυτόν που γράφει για τον Πέτρο. Τον δικό μας Πέτρο που αντάμα μεγαλώσαμε και παλέψαμε για το καλύτερο. Σε ευχαριστήσουμε Πέτρο για όσα μας πρόσφερες. Ευχόμαστε η μουσική σου ανοδικό δρόμο να πορεύεται. Να μαθαίνουμε για σένα… και πιότερο να καμαρώνουμε. Να ακούμε το γλυκόλαλο μπουζούκι σου και στα κύματα των ήχων του να ταξιδεύουμε. Η μουσική σου να μας σμιλεύει και καλύτερους να μας κάνει.

 

 

 

 

 

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ ΦΥΛΛΟ ΜΑΪΟΥ 2023 ΤΗΣ ΕΝΤΥΠΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ «ΚΥΘΗΡΑΪΚΑ»