Η περιπέτεια μιας …μυζήθρας!

Ήταν πρωτομαγιά. Πριν πενήντα τόσα χρόνια. Εκεί προς το τέλος της δεκαετίας του εξήντα. Μια νεανική συντροφιά από τη Χώρα ξεκίνησε για μια μικρή εκδρομή με τα πόδια.
Θα ήταν περίπου 15 με 20 νεαροί και νεαρές, οι περισσότεροι υπάλληλοι στις διάφορες υπηρεσίες της Χώρας, οι πιο πολλοί Τσιριγώτες αλλά και κάποιοι ξένοι. Μεταξύ αυτών πρώτος και καλύτερος ο ξακουστός Σοϊλής ο οποίος ως ” μικρός το δέμας¨ έκανε το νεαρό, ενώ ηλικιακά θα μπορούσε άνετα να ήταν πατέρας των περισσοτέρων της παρέας. Ερωτοτροπούσε με κάποια νεαρά υπάλληλο ξένη η οποία του έδινε ¨κόκαλο να γλύφει¨ και του τα μάσαγε κανονικά.

Advertisement

Η εκδρομή είχε ετοιμαστεί σχολαστικά. Θα ήταν ολοήμερη και είχε γίνει η σχετική προετοιμασία. Ο Σοϊλής είπε, «εγώ θα φέρω μια φρέσκια μυζήθρα». Παράγγειλε λοιπόν στον Παναγιώτη το Ρούσσο από το Λιβάδι που ερχόταν στη Χώρα και πουλούσε αγροτικά προϊόντα, να του φέρει την πρωτομαγιά το πρωί μια φρέσκια μυζήθρα με το τουπί μαζί. Πράγματι ήρθε η μυζήθρα, την πήρε ο Σοϊλής μαζί με το τουπί, αλλά ο Ρούσσος τον κατέστησε προσεκτικό. Πρόσεχε μη χάσεις το τουπί, αύριο το πρωί το θέλω του είπε. Τότε το τουπί ήταν εργαλείο απαραίτητο σε κάθε σπίτι γιατί λίγο πολύ όλοι τυροκομούσαν και το τουπί το έφτιαχνε ειδικός τεχνίτης, γιατί ακόμη δεν είχαν κυκλοφορήσει τα πλαστικά.

Συγκεντρώθηκε λοιπόν η παρέα στο Αγιάτικο, το σημερινό πάρκινγκ της Χώρας και με χαρές και γέλια τράβηξε προς τον Κακόπρινο με προορισμό το Μανιτοχώρι. Η μέρα ήταν ολόλαμπρη, η φύση οργίαζε και όλα έδειχναν ότι θα ήταν μια αξέχαστη εκδρομή. Και πραγματικά ήταν. Ο Σοϊλής με το μπερέ στραβά και το εκδρομικό τρουβαδάκι του στη πλάτη, συνόδευε τη νεαρά και της έκανε τον ξεναγό, κρατώντας ως ”κόρην οφθαλμού” ένα τσαντάκι με τη μυζήθρα. Ένας από την παρέα κυνηγός κρατούσε και το δίκαννο, περισσότερο για καμιά ”μπαλωθιά” παρά για κυνήγι. Τότε επιτρεπόταν το κυνήγι για τα ανοιξιάτικα περάσματα.
Η παρέα έφθασε στο Μανιτοχώρι και στρατοπέδευσε κάτω από μια σκιερή ελιά σ΄ ένα λιόφυτο όπου οργίαζε η βλάστηση. Ο Σοϊλής είχε τη μυζήθρα και απευθύνθηκε σε κάποιον να βρουν κατάλληλο μέρος να τη φυλάξουν, μέχρι να προσφερθεί ως επιδόρπιο μετά το γεύμα. Αυτός κοίταξε το κυνηγό, έκλεισε το μάτι ο ένας του αλλουνού και δια νευμάτων συνεννοήθηκαν. Πήγαν λοιπόν σε μια ελιά στα σαράντα βήματα και την κρέμασαν. Εδώ είναι δροσερά του λέει, είναι ψηλά και δε φοβάται από γάτες και από κει που θα καθόμαστε θα την ελέγχουμε.

Η παρέα απλώθηκε πριν το φαγητό και άλλοι μάζευαν λουλούδια, άλλοι μάζευαν βλαστάρια και άλλοι έφτιαχναν μαγιάτικο στεφάνι. Κάποια στιγμή μαζεύτηκαν και στρώθηκαν στο φαγοπότι. Ετρωγαν, έπιναν, γελούσαν. Ο Σοϊλής χαριεντιζόταν με τη νεαρά και έριχνε πότε πότε ματιές στην ελιά να δει αν ήταν στη θέση της η μυζήθρα. Ξαφνικά ένας από την παρέα φωνάζει. Ένα τρυγόνι, ένα τρυγόνι. Πούντο λέει ο κυνηγός και αρπάζει το δίκαννο. Νάτο στην ελιά έκατσε του λέει και του δείχνει την ελιά που ήταν η μυζήθρα.
Ένα μπαμ ακούστηκε και άφαντη η μυζήθρα. Έτρεξαν να δουν το αποτέλεσμα, ψάχνανε από δω, ψάχνανε από κει πουθενά η μυζήθρα. Ήταν και η βλάστηση πυκνή και δυσκόλευε την έρευνα. Θα έπεσε ζωντανή και κρύφτηκε, σχολίασε γελώντας κάποιος που ήξερε από κυνήγι. Τελικά κάποιος την εντόπισε. Φτίλια το τουπί με κάποια υπολείμματα μυζήθρας. Το σηκώνει και το δίνει στο Σοϊλή. Πάρτο να το δώσεις αύριο του Ρούσου του λέει. Και καλά ξεπερδέματα.

Ο Σοϊλής στενοχωρήθηκε. Τσαλακώθηκε το γόητρό του απέναντι στα ωραία μάτια της κοπελιάς, η οποία μετά το πέρας της εκδρομής του απαγόρευσε να κάνει παρέα μ΄ αυτούς, που κατά τη γνώμη της συνωμότησαν για το άδοξο τέλος της μυζήθρας. (Αληθινή ιστορία)

Βασίλης Σταύρου Ιερέως Χάρος