Η Κραυγή (ένα πολιτικό κείμενο)

Η «Κραυγή» του ζωγράφου Έντβαρτ Μουνκ. Εκείνο το αδιέξοδα απεγνωσμένο ανθρωπάκι με το ολοστρόγγυλο στόμα που βάζει τα χέρια του στα αφτιά του να μην ακούει τίποτα, μα τίποτα!… Λες για να περισώσει το μυαλό του, το λογικό του, μην και του το γραπώσει η τρέλα. Και πίσω του ένας ίλιγγος ρουφήχτρας απειλητικής. Θα το παρασύρει στην δίνη της; Πώς κατορθώνει ο ζωγράφος τέτοια άηχη κραυγή! Ετσι θέλω να σας γράψω, να σας εκπέμψω… Ξέρω, νοιώθω ότι μέσω των συμβολισμών αυτού του πίνακα θα συνεννοηθούμε καλύτερα. Αναγνώστες μου, έτσι ακριβώς.

«Αχός βαρύς ακούγεται πολλά ντουφέκια πέφτουν». Ομιλίες αγεφύρωτες. Κανένας δεν συμφωνεί με κανέναν. Κανένας δεν γεφυρώνει κουβέντα με άλλον. Εχθροί, στρατόπεδα. Δεν είναι για να μάθουν αλλά να πυρπολήσουν. Να ήταν μια φορά να ακούσω από τα χείλη τους ανθρώπινες κουβέντες: «Έχετε δίκιο ως προς αυτό αλλά διαφωνώ ως προς εκείνο…», «Σας καταλαβαίνω σ’ αυτό αλλά…», «Είναι αλήθεια ότι αυτό δεν το είχα αντιληφθεί».

Advertisement

Ο καθένας τον μονόλογό του. Αλάνθαστοι θεοί. Ολων τα παρελθόντα διαγράφονται και καταφθάνουν εξαγνισμένοι, ορμητικοί, άσπιλοι κι αμόλυντοι εκμεταλλευόμενοι τη ρηχή μνήμη. Πόσο θυμίζουν συγγενείς επισπεύδοντες να μαυροφορεθούν, προσερχόμενοι περίλυποι αλλά… Τι τα θες; Σε μια στιγμή εκτόξευσης του λιμασμένου καιροσκοπισμού τους… Πόσο πια να τον συγκρατήσεις;

Θεόγυμνες οι προθέσεις. Ασμένως προσμένοντας την κληρονομιά του κάθε μακαρίτη. Όλα αψυχολόγητα. Από τα παλαμάκια… Μέχρι τα συλλήβδην αναθέματα.

Πέρδοντες λόγο ως «Ταραχή» από το λαϊκό άσμα… Κι όπου μας βγάλει. Φοβικοί εναντίον αδίστακτων; Σωπάτε! Τόσο άμαθοι, τόσο ανεκπαίδευτοι; Τόσο αδιανόητα τεμπέληδες. Μόνο προ των εκλογών «τα σπάνε».

Η «Κραυγή» του Εντβαρτ Μουνκ. Εκείνο το ανθρωπάκι εγκλωβισμένο σε ένα αδιέξοδο… Με τα χέρια στα αφτιά του. Να μην ακούει τίποτα, μα τίποτα! Και πίσω του ένας ίλιγγος ρουφήχτρας απειλητικής. Θα το γραπώσει στην δίνη της; Θα περισωθεί στη γέφυρά του; Τι αγώνας για τον μέσο άνθρωπο να περισώσει τη λογική του! Τόσο σπάνιο είδος που προέκυψε η γέφυρα στους ανθρώπους. Πώς κατόρθωσε ο ζωγράφος τέτοια άηχη κραυγή αλλά Κραυγή που σπάει τύμπανα;

Ετσι και στην κοινωνία… Αν και πιο περίπλοκα τα πράγματα.

ΥΓ. Πάντα καταλήγω ν’ αναρωτιέμαι ποιος υγιής οργανισμός έχει αντοχή και λόγο να εισέλθει σε τέτοια αρένα;