«Χαστούκι» του Εφετείου Πατρών στο Δημόσιο για διεκδίκηση δασικών εκτάσεων στα Επτάνησα

Μετά την απόφαση που δημοσιεύσαμε λίγο πριν το καλοκαίρι επί της προσφυγής του Δήμου Ζακύνθου, της Μητροπόλεως και άλλων εναντίον της νομιμότητος της πώλησης έκτασης από τον ιδιώτη Γεώργιο Χάρο στον Εμίρη του Κατάρ, ήρθε νέα απόφαση, αυτή τη φορά του Εφετείου Πατρών σε υπόθεση διεκδίκησης δασικών εκτάσεων από το Δημόσιο στην Κεφαλληνία. Όπως απεκάλυψε η εξαίρετη ιστοσελίδα dikastiko.gr του συμπατριώτη μας Παν. Στάθη, η απόφαση είναι καταπέλτης, όσον αφορά τα δικαιώματα των Δήμων στα Επτάνησα, που κληρονόμησαν τις μη ιδιωτικές εκτάσεις στα νησιά αυτά.

Το δικαστήριο απέρριψε την έφεση του Ελληνικού Δημοσίου, το οποίο διεκδικούσε την κυριότητα αδεσπότων δασικών εκτάσεων στην Κεφαλληνία. Μάλιστα, κάνει και μία ενδιαφέρουσα  διάκριση μεταξύ αδεσπότων και εγκαταλελειμμένων δικαιώνοντας τους ιδιώτες κατά των οποίων είχε στραφεί το Δημόσιο. Σύμφωνα με την απόφαση:

Advertisement

«Τα αδέσποτα ακίνητα διακρίνονται:

α) σε εκείνα τα οποία δεν υπήρξαν ποτέ στην κυριότητα κανενός, δηλ. τα εξ αρχής αδέσποτα και
β) σε εκείνα τα οποία έγιναν μεταγενέστερα αδέσποτα με εγκατάλειψη του προηγουμένου κυρίου, οπότε, για το νομότυπο της εγκατάλειψης αυτής απαιτείται μονομερής δήλωση του
κυρίου με συμβολαιογραφικό έγγραφο ότι παραιτείται από την κυριότητα επί ορισμένου ακινήτου και μεταγραφή αυτής, δοθέντος ότι υπόκειται δικαιοπραξία που περιέχει κατάργηση της κυριότητας».
Η άκρως ενδιαφέρουσα αυτή απόφαση, καθώς αφορά ασφαλώς και τα Κύθηρα, στα οποία εξακολουθεί να υπάρχει ο θεσμός της Εγχωρίου Περιουσίας, αναφέρει τα εξής:

«Από το συνδυασμό των ορισμών του από 13/29 Δεκεμβρίου 1817 «Συντάγματος του Ηνωμένου Κράτους των Ιονίων Νήσων», των από 6 Ιουνίου και 7 Ιουνίου 1830 Πρωτοκόλλων του Λονδίνου, της από 9 Ιουλίου 1832 συνθήκης της Κωνσταντινουπόλεως του ν. ΡΝ/1866 «περί εισαγωγής εν Επτανήσω της εν τω λοιπώ Βασιλείω ισχυούσης νομοθεσίας», του ν. ΣΟΕ/1868 και του ΝΑΦΙ/1887, συνάγεται ότι επί των στην Επτάνησο δασών το Ελληνικό Δημόσιο δεν έχει δικαιώματα κυριότητας, αφού κατά την ένωση αυτής με την Ελλάδα, ουδέν έλαβε, ούτε σαν διάδοχο του Ηνωμένου Κράτους των Ιονίων Νήσων, το οποίο δεν είχε δημόσια κτήματα και μάλιστα δάση στην ιδιοκτησία του, ούτε στη συνέχεια από την επιχώριο (ή εγχώρια ή κοινή) καθεμιάς Νήσου περιουσία δεδομένου ότι αυτή διανεμήθηκε μεταξύ των δήμων καθεμιάς Νήσου…

Συνεπώς, προκειμένου περί δασών στα Επτάνησα μόνη η υπό του Δημοσίου επίκληση και σε περίπτωση αμφισβήτησης, απόδειξη της δασικής μορφής της διεκδικούμενης έκτασης, δεν αρκεί προς θεμελίωση δικαιώματος κυριότητας επ’ αυτής, αλλά απαιτείται, προς παραδοχή τέτοιας κυριότητας του Δημοσίου, η επίκληση και σε περίπτωση αμφισβήτησης, απόδειξη της κτήσεως κατά έναν από τους προβλεπόμενους από τον Ιόνιο Αστικό Κώδικα ή από τις 23-2-1946, του Αστικού Κώδικα, ή ενδεχομένως κάποιου ειδικού νόμου, τρόπου κτήσεως κυριότητας…»

Τα«αδέσποτα»
Ένας από τους λόγους που θα μπορούσε να «πατήσει» το Ελληνικό Δημόσιο είναι η πρόβλεψη ότι «όλα τα αδέσποτα και τα κτήματα των αποθανόντων ακλήρων ή εγκαταλελειμμένα από τους κληρονόμους κτήματα, επί των οποίων δεν υπάρχουν άλλων αποδεδειγμένες απαιτήσεις και συνεπώς και τα αδέσποτα δάση και εν γένει δασικές εκτάσεις ανήκουν στο Δημόσιο».

Διευκρινίζει ωστόσο το δικαστήριο ότι «τα αδέσποτα ακίνητα πρέπει να διακρίνονται από τα εγκαταλελειμμένα, τα οποία εξακολουθούν να ανήκουν στην κυριότητα κάποιου προσώπου αλλά ο κύριος αυτών εγκατέλειψε τη νομή ή κατοχή τους (δεδομένου ότι η κυριότητα ως απεριόριστο δικαίωμα περιλαμβάνει ακόμα και την ευχέρεια του κυρίου να μην κάνει καμία χρήση του ακινήτου) και είτε ουδείς τα κατέχει είτε κάποιος τρίτος τα κατέλαβε και τα κατέχει, χωρίς όμως ο κύριος να ασκήσει αγωγή κατά του κατόχου αυτού καθώς αυτά είναι δυνατόν να επανέλθουν στην ενεργό κυριότητα των εγκαίρως εμφανιζομένων ιδιοκτητών, είτε περιέρχονται στην κυριότητα των αληθώς και νομίμως χρησιδεσποσάντων αυτά, είτε τέλος καταλαμβάνονται από το δημόσιο προς δεκαετή διαχείριση, κατά τους όρους του σχετικού άρθρου 334 του α.ν. 1539/1938».

Καλόν είναι να διαβάσουν διεξοδικά όλοι οι ενασχολούμενοι με τις επιθέσεις κατά της Εγχωρίου και ειδικά όσοι ζητούσαν την κατάργησή της τις αποφάσεις αυτές, καθώς θα πλουτίσουν τις …..νομικές γνώσεις τους, τις οποίες πομπωδώς εκφέρουν κατά καιρούς στα καφενεία προς υποστήριξην όλων όσων κατά διαστήματα, αλλά και εσχάτως στρέφονται κατά της Εγχωρίου και των δικαιωμάτων της στα Κύθηρα. Ας προσέξουν δε ιδιαίτερα, τόσο τα περί δασικών (ασχέτως αν τα αμφισβητούν εν τοις πράγμασιν αδαείς δασάρχες) αλλά και όσα αφορούν τον ιδιοκτήτη της περιουσίας αυτής, δηλαδή σήμερα  το Δήμο.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ ΦΥΛΛΟ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2018 ΤΗΣ ΕΝΤΥΠΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ