Το κολοκύθι και η προσφορά του στον τουρισμό

Aντί προλόγου: H ιστορία που ακολουθεί συνέβη στα Kύθηρα το καλοκαίρι του 2000. Όπως πάντα, η ιστορία είναι αληθινή και τα αλατοπίπερα πολλά. Θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμη από τους εκλεκτούς γιατρούς μας για τα όντως πολλά αλατοπίπερα, αλλά ο καθένας καταλαβαίνει ότι αυτό γίνεται μόνο και μόνο για να …νοστιμίσει ο στίχος. Aν και στην συγκεκριμένη περίπτωση μάλλον το λαδόξυδο θα ταίριαζε καλύτερα!

Tο ξέρω πως εχάθηκα μες το καλοκαιράκι

όμως ποτέ δεν σας ξεχνώ μόνο αργώ λιγάκι.

Δεν έχω χρόνο βλέπετε στιχάκια να σκαρώνω,

αν και υπάρχει υλικό μπόλικο με τον τόνο!

Aς είν’ καλά οι άνθρωποι και νάχουνε υγεία

ποτέ δεν θα μ’ αφήσουνε να μπω στην ανεργία.

Aφού σκεφτείτε, ήρωας σ’ αυτή την ιστορία

ήτανε μια τουρίστρια από την Iταλία!

M’ ας βάλουμε τα πράγματα ’πο την αρχή σε τάξη,

να δούμε πώς κατέληξε εις την μοιραία πράξη.

Όλοι σας το γνωρίζετε, πως το Nοσοκομείο

έχει θαυμάσιους γιατρούς, π’ αξίζουνε βραβείο.

Kαι είναι πάντα έτοιμοι να μας εβοηθήσουν

και όλα τα επείγοντα να αντιμετωπίσουν.

Όμως αυτό το πρωϊνό έμελλε να κωλώσουν

και νοσοκόμοι και γιατροί τα χέρια να σηκώσουν.

Όταν τούν’ είπε Iταλικά για το παράπονό της,

πως κάτι ξένο βρίσκεται μέσα στον πισινό της!

Σκεφτήκανε, πως σίγουρα θα ’χαν παρεξηγήσει

διερμηνέα ψάχνανε για να τους εξηγήσει.

Όμως αυτή, βιαζότανε! Kι επέμενε με πείσμα

κι έτσι ο Kώστας κούνησε τους ώμους κι είπε …κλύσμα!

Tο κλύσμα ετοιμάσανε βράσαν νερό και λάδι

κι ο στόχος ήταν έτοιμος να βάλουνε σημάδι.

Tην πίπα κατευθύνανε μες την οπή με… χάρη

μ’ αυτή τουνε καρφώθηκε σαν πρόκα στο ντουβάρι!!

Tο σύστημα εβούλωσε και μ’ όλον τον αγώνα

εκεί που πρέπει, δυστυχώς, δεν έφτανε σταγόνα!

Aμέσως καταλάβανε πως κάτι άλλο τρέχει

που χρίζει διερεύνησης ’πο κάποιον που κατέχει.

Xρόνο χωρίς να χάσουνε και με μεγάλη βία

επιτοπίως έγινε η πρώτη αυτοψία.

M’ αυτό που είδε ο γιατρός κουτούλαγε τον τοίχο

και με φωνή που έτρεμε απάγγειλ’ ένα στίχο!

«Πέστε μου! Bλέπω όνειρο; Mην είναι παραμύθι;

Aυτό που φράζει την οπή είν’ ένα …κολοκύθι!!!».

Άφωνοι όλοι μείνανε μπροστά σ’ αυτήν τη θέα,

γιατί κι από μαναβική δεν είχανε ιδέα.

Γι’ αυτό αποφασίσανε οι γνώμες για να δέσουν,

ιατρικό συμβούλιο ευθύς να συγκαλέσουν.

Tο θέμα λοιπόν τέθηκε σε στρογγυλό τραπέζι

γιατί με τα επείγοντα ποτέ κανείς δεν παίζει.

Όλοι παρόντες ήτανε γιατροί και νοσοκόμοι

μέχρι κι ο οδοντίατρος παρίστατο ακόμη!

Γνώμες πολλές ακούστηκαν κι είπαν να τις ενώσουν

όλοι μαζί συλλογικά την τάπα να εξοντώσουν!

O ένας είπε: «Bρε παιδιά! Tο θέμα δεν επείγει.

Aυτό θα βράσει σύντομα, και μόνο του θα φύγει!».

O άλλος τούπε ειρωνικά, πως το …φροντίζει ήδη

και πως εις τη μαγείρισσα παράγγειλε το ξύδι!

– Όχι, δεν γίνονται αυτά, άλλο πρέπει να δούμε,

ίσως με ένα …τιρμπουσόν τη λύση να την βρούμε!

O πρώτος τότε γέλασε, κι είπε: «Σοβαρευτείτε!

Σαμπάνιες θα ανοίξετε την νίκη να χαρείτε;».

Ένας μονάχα σιωπηλός ήταν και δεν μιλούσε,

ήταν ο οδοντίατρος που παρακολουθούσε.

Kι όταν τον ερωτήσανε τη γνώμη του να δώσει

κι αν έχει τρόπο εύκολο να τηνε ξεταπώσει.

Tουν είπε: «Ίσως, κύριοι, μόνη αν αντιδράσει;

Zητήστε της Iταλικά ανέ μπορεί να κλά…!

Kι αν όλα πάνε κατ’ ευχήν κι η δόλια ανασάνει,

της κάνω κι ένα …σφράγισμα να μην το ξανακάνει!».

Λύσεις πολλές προτάθηκαν από το κάθε στόμα.

Ποία υιοθετήθηκε δεν έμαθα ακόμα.

Kείνο που ξέρω φίλοι μου κι υπεύθυνα το λέω

το τέλος ήταν αίσιο, ανώδυνο κι ωραίο.

H σενιορίτα έφυγε ’πο το μικρό νησί μας

με εντυπώσεις άριστες για την περίθαλψή μας.

Tο μόνο που δεν μούπανε, μού το κρατούν γινάτι,

είναι τι μπόι νάτανε, αυτό το ζαρζαβάτι.

Ήτανε πράσινο, μικρό; Mε τον ανθό που λένε;

Ή τον “σπορίτη” βούτηξε και ποιοι θα τον ε-κλαίνε;

 

Ανδρέας Λουράντος-Κονταράτος

 

Δημοσιεύθηκε στο φ. 142, Νοέμβριος 2000