Στη χώρα του “αλλά”

Στην παγκόσμια κοινή γνώμη, είναι γνωστό ότι, ως λαός, διακρινόμαστε για την έμφυτη ευγένεια, την ανυστεροβουλία των πράξεων, την ανυπέρβλητη ηθική, την απόκοσμη ανωτερότητα και -το κυριότερο- την άδολη αγάπη προς τον συνάνθρωπό μας.

Παρά τα αμέτρητα προτερήματα τα οποία  έχει αυτός ο λαός, μερικές φορές παρεκτρεπόμαστε (δηλ. ξεφεύγουμε) χρησιμοποιώντας βαριές λέξεις και φράσεις οι οποίες κηλιδώνουν την ιστορία και τον πολιτισμό μας.  Αυτά όμως γίνονταν στο παρελθόν. Τα τελευταία χρόνια η χρήση του “αλλά” στον προφορικό και στον γραπτό λόγο, έχει δώσει φοβερές λύσεις, προκειμένου να αποφεύγονται ακρότητες οι οποίες οδηγούν σε διαμάχες και διαξιφισμούς μεταξύ των Πανελλήνων.

Advertisement

Η λέξη “αλλά” χαρακτηρίζεται στη γραμματική ως αντιθετικός ή εναντιωματικός σύνδεσμος. Δηλαδή, αυτός που συνδέει αντιθετικά λέξεις ή προτάσεις σε ολόκληρες φράσεις, εισάγοντας κάτι  τελείως διαφορετικό του προηγούμενου π.χ. Είναι φτωχός αλλά κουβαρντάς.

Με τη χρήση λοιπόν του “αλλά” , οι όποιες αντιπαραθέσεις και αψιμαχίες σε οποιοδήποτε επίπεδο και θέμα, δεν γίνονται πλέον με αγοραίους όρους, αλλά, με ανεπιτήδευτη προσήνεια και, θα τολμήσω να πω, με μοναδική αβρότητα. Και, επαναλαμβάνω, όλα αυτά χάριν του “αλλά”,

Υπάρχουν δύο σχολές οι οποίες υπηρετούν τις ανάγκες του “αλλά”, φυσικά και οι δύο κατατείνουν στο ίδιο αποτέλεσμα. Στο θάψιμο του περί ου ο λόγος προσώπου ή της ακολουθούμενης πρακτικής ή πολιτικής, με τρόπο όμως που δεν προσβάλλει καθόλου ή σχεδόν καθόλου το πρόσωπο.

– Ρωτάει κάποιος τον γνωστό του “Χ”, πια είναι η γνώμη του για τον κ. “Ψ”, σημαίνον πρόσωπο της κοινωνίας στην οποία συναγελάζονται και οι δύο.

Αν ο κ. “Χ” ακολουθήσει την πρώτη σχολή, η απάντησή του θα είναι, περίπου, η εξής: “ Αξιόλογος άνθρωπος, πολύ επικοινωνιακός, με μεγάλη οικονομική άνεση αλλά πολύ τσιγκούνης, ισχυρογνώμων, αλκοολικός, μισογύνης, ρατσιστης κ.α.” . Δηλαδή κανονικό θάψιμο.

Η δεύτερη σχολή προβλέπει το ανάποδο. Πρώτα αναφέρει τα ελαττώματά του (τσιγκούνης, ισχυρογνώμων κλπ) και στο τέλος το γλυκαίνει λέγοντας, αλλά αξιόλογος άνθρωπος. Διαλέγετε εσείς τον τρόπο ταφής.

-Ανοίγεις την τηλεόραση να ακούσεις καμιά είδηση και πέφτεις σε πάνελ πολιτικών, δημοσιογράφων ή ειδικών.

Ερώτηση  του δημοσιογράφου ο οποίος διευθύνει τη συζήτηση, προς εκπρόσωπο της αντιπολίτευσης. “Ποια είναι η άποψή σας για τη συμφωνία των Πρεσπών”; Απάντηση: “ Η προσωπική μου άποψη (λέει προσωπική, διότι αν πει του κόμματος, αύριο μπορεί να είναι διαφορετική), είναι ότι εμπεριέχει ορισμένα καλά στοιχεία, αλλά δεν επιλύει βασικές θέσεις της Ελληνικής κοινωνίας, υπάρχουν έντονα σημάδια αλυτρωτισμού από τους γείτονες, έχουν απεμποληθεί εθνικές γραμμές και υπάρχουν θέματα τα οποία μπορεί να χρησιμοποιηθούν από ακραία στοιχεία, τα οποία, πιθανόν, να θεωρήσουν τη συμφωνία αυτή προδοτική”.

΄Η ακολουθώντας τη δεύτερη σχολή (η οποία φαίνεται πιο μαλακή, διότι το δηλητήριο έχει ενσταλαχθεί στην αρχή), αναφέρει όλα τα κακά στην αρχή και κλείνει κάπως έτσι “πάντως δεν την πετάμε (τη συμφωνία) αλλά χρειάζεται περαιτέρω διερεύνηση”.

Άλλη ερώτηση προς παρακαθήμενο αντιπολιτευόμενο. “Τελικά, συμφωνείτε ή όχι στη μη περικοπή των συντάξεων (προσωπική διαφορά);” Απάντηση: “Φυσικά και συμφωνούμε. Ποιος άλλωστε θέλει να κοπούν οι συντάξεις των ανθρώπων που δουλεύουν μια ζωή για να πάρουν ψίχουλα;” (σ.σ. Εντάξει, δεν δούλευαν όλοι μια ζωή, αρκετοί την έβγαζαν ζωή και κότα, αλλά τι να γίνει τώρα). Και συνεχίζει ο “εκπρόσωπος”. “ Αλλά, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε την αντίδραση των εταίρων, των αγορών, των επενδυτών, των, των , των, όπου αυτό μπορεί να γυρίσει μπούμεραγκ και μια νέα βαθιά ύφεση να φέρει αντίθετα αποτελέσματα στους συνταξιούχους μας”. Τόμπολα.

– Ερώτηση δημοσιογράφου προς συμπολιτευόμενο βουλευτή.

“ Πρόσφατα, ο οίκος FITCH αναβάθμισε τη βιωσιμότητα και αξιοπιστία των Ελληνικών (τρόπος του λέγειν) τραπεζών. Πώς σχολιάζετε αυτό το γεγονός δεδομένου ότι όλα τα χρόνια είσαστε ενάντια στους διεθνείς οίκους αξιολόγησης;”.

Απάντηση: “Είναι μια καλή είδηση για τις τράπεζές μας (θέλει να  πει για τις τράπεζες που λειτουργούν στην Ελλάδα) και το λαμβάνουμε σοβαρά υπ΄οψιν , αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε το ρόλο αυτών των οίκων στην εξυπηρέτηση των πιο άγριων καπιταλιστικών θέσεων και τι, πιθανόν, θα υποκρύπτει μια τέτοια εξέλιξη. Δεχόμαστε λοιπόν την απόφαση αυτή, αλλά θα πρέπει να μην εφησυχάζουμε γιατί τα σχέδια των καπιταλιστών είναι και πολλά και ύπουλα”.

Έτσι λοιπόν με δύο “αλλά” και παίρνουμε αυτό που μας συμφέρει και δεν ξεχνάμε την επαναστατική γυμναστική.

Τελικά, το “αλλά” όλα τα σφάζει όλα τα μαχαιρώνει. Εν τούτοις, σαν μια μικρή παρένθεση, δεν είναι μόνο το “αλλά” που γεφυρώνει αντιθέσεις απόψεων, αλλά και η γαλατική ευγένεια η οποία διέπει πλέον όλες τις συζητήσεις ( πολιτικές κυρίως) στην τηλεόραση.

Συζητήσεις του τύπου “είναι ντροπή να μιλάτε έτσι για τον αρχηγό του κόμματός μου  (αλλάζει το ύφος και ο τόνος της φωνής), φυσικά δεν αναφέρομαι σε εσάς προσωπικά καθώς γνωρίζετε πόσο σας εκτιμώ και σας σέβομαι, αλλά σε πολλά στελέχη του κόμματός σας”.

Και η απάντηση. “Γνωρίζετε και εσείς πόσο σας εκτιμώ και φυσικά ξέρετε, ότι εγώ προσωπικά, ουδέποτε εκφράστηκα με αυτά τα λόγια για τον αρχηγό σας. Τώρα αν κάποιοι συνάδελφοί μου έχουν εκφράσει τέτοιες απόψεις, επιτρέψτε μου να μην τις σχολιάσω”.

Σκεφτόμουνα να γράψω  πολύ περισσότερα για το θέμα, όμως* ο φίλος μου ο Μανώλης μου είπε ότι, αν και* υπάρχει πεδίο δόξης λαμπρό, ωστόσο*  πίστευε ότι έχει καλυφθεί αρκετά, παρά* το γεγονός ότι εγώ επέμενα, μολονότι* μάλλον είχε δίκιο.

Οι παραπάνω με αστερίσκο* λέξεις, είναι και αυτοί αντιθετικοί σύνδεσμοι. Για κάποιο όμως λόγο οι δημοσιολογούντες χρησιμοποιούν, σχεδόν όλοι, το “αλλά”, αγνοώντας τους άλλους.

Σας λέει άραγε κάτι αυτό;