Προς «κοινό Πάσχα» Ορθοδόξων – Καθολικών;

Την Κυριακή η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει το «δικό μας» Πάσχα. Προηγήθηκε το Πάσχα των Καθολικών στις 31 Μαρτίου. Αναστήθηκε δύο φορές ο Χριστός, μια για τους Καθολικούς και μια για τους Ορθοδόξους; Οχι βέβαια.

Στην πρώτη Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας (325 μ.Χ.) είχε ρυθμιστεί κοινός χρόνος εορτασμού του Πάσχα με βάση την εαρινή ισημερία. Ομως τον 16ο αιώνα ο Πάπας Γρηγόριος διόρθωσε το ιουλιανό ημερολόγιο, «επηρεάζοντας» τις ημερομηνίες, συμπεριλαμβανομένης και εκείνης του Πάσχα, οπότε οι χριστιανοί διχάστηκαν ως προς το πότε θα γιορτάζουν την Ανάσταση, κάτι που εξακολουθεί να ταλαιπωρεί έως και σήμερα το ποίμνιο του Χριστού.

Advertisement

Δεν είναι βεβαίως δογματικό ζήτημα ο διαχωρισμός, οπότε με μια πρώτη ματιά αναρωτιέται κανείς για ποιο λόγο να μη γιορτάζουν οι χριστιανοί την ίδια μέρα την Ανάσταση του Κυρίου τους. Μια τέτοια συζήτηση, πάντως, αναμένεται να ανοίξει του χρόνου, οπότε ημερολογιακά συμπίπτει το Πάσχα των Ορθοδόξων και των Καθολικών.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος προλείανε ήδη το έδαφος με αφορμή τις ευχές του για το φετινό Πάσχα των Καθολικών, στις 31 Μαρτίου, χαρακτηρίζοντας «σκάνδαλον» τον χωρισμό.

Είπε, συγκεκριμένα, επ’ αυτού: «Δεόμεθα δε του Κυρίου της δόξης, να μας αξιώση, ο κοινός εορτασμός του Πάσχα που θα έχουμε κατά την επόμενη χρονιά, να μη αποτελέση μιαν ευτυχή απλώς σύμπτωσιν, ένα τυχαίο συγκυριακό γεγονός, αλλά την απαρχή της καθιερώσεως κοινής ημερομηνίας για τον εορτασμό του κατ’ έτος υπό της Ανατολικής και Δυτικής Χριστιανοσύνης, ενόψει και της επετείου συμπληρώσεως 1.700 χρόνων, το 2025, από της συγκλήσεως της εν Νικαία Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, η οποία, μεταξύ άλλων, ασχολήθηκε και με το ζήτημα της ρυθμίσεως του χρόνου εορτασμού του Πάσχα. Είμαστε αισιόδοξοι, καθώς εκατέρωθεν υπάρχει η προς τούτο καλή θέλησις και προθυμία. Διότι, πράγματι, αποτελεί σκάνδαλον ο χωριστός εορτασμός του μοναδικού γεγονότος της μιας Αναστάσεως του Ενός Κυρίου!».

Ο προκαθήμενος της Ορθόδοξης Εκκλησίας διαπιστώνει προφανώς ότι υπάρχει πρόσφορο έδαφος για έναν τέτοιο διάλογο και κυρίως ως προς μια θετική κατάληξη, εξ ου και δηλώνει αισιόδοξος. Ωστόσο, δεν είναι λίγοι οι θεολόγοι και οι εκκλησιαστικοί παρατηρητές που εμφανίζονται συγκρατημένοι, διαβλέποντας ισχυρές αντιδράσεις από υπερσυντηρητικές Ορθόδοξες Εκκλησίες, όπως αυτές της Ρωσίας, της Σερβίας κ.ά., που όχι μόνο έχουν δαιμονοποιήσει τον Πάπα και εν γένει τον δυτικό τρόπο ζωής, αλλά είναι και ικανές, με αφορμή ένα ζήτημα που δεν είναι καν θεολογικό και το οποίο μπορεί να φέρει πιο κοντά τους χριστιανούς της Ανατολής και της Δύσης, να οδηγήσουν και σε εσωτερικό σχίσμα την Ορθοδοξία.

Επί του παρόντος ας προσέλθουμε την Κυριακή «μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης» στη φετινή, δική μας, ξεχωριστή Ανάσταση (και στο τραπέζι…).