…Ο Θεός δεν βάζει κρίση

Πώς ονομάζεται ο αρνητικός ήρωας στο Ηνωμένο Βασίλειο την εβδομάδα που μάς πέρασε; Νιλ Πάρις.

Advertisement

Τίποτα από τα παραπάνω. Παρακολούθησε απλώς, μέσα στο κοινοβούλιο, δύο φορές πορνό στο διαδίκτυο. Από το κινητό του. Μία συνάδελφός του τον είδε με την άκρη του ματιού της και έσπευσε να τον καταγγείλει. Μια άλλη συνάδελφός του την επιβεβαίωσε. Ο λιθοβολισμός του Νιλ Πάρις ξεκίνησε ακαριαία.

Αρνήθηκε στην αρχή την κατηγορία. Πάσχισε έπειτα να βγει λάδι ισχυριζόμενος πως είχε κατά λάθος ανοίξει την επίμαχη ιστοσελίδα. Στο τέλος λύγισε. Ομολόγησε την ανήκουστη, τη φρικτή αμαρτία που διέπραξε, “σε στιγμές τρέλας”, και παραιτήθηκε. Από το βουλευτικό του αξίωμα. Κι από την πολιτική του, υποθέτω, καριέρα.

Να μιλήσουμε για υποκρισία;
Όταν η πορνογραφία κατέχει από δεκαετίες τη μερίδα του λέοντος στη βιομηχανία του θεάματος – με 5 δισεκατομμύρια τζίρο ετησίως αφήνει πίσω της καταϊδρωμένο το Netflix; Όταν οι χρήστες των social media ανεβάζουν μανιωδώς φωτογραφίες και βιντεάκια αισθησιακού περιεχομένου, με τους ίδιους ως πρωταγωνιστές; Και όχι, δεν πρόκειται κατά κανόνα ούτε για “revenge porn” ούτε για επ’αμοιβή έκθεση. Οικειοθελώς και δωρεάν εμφανίζονται τα πλήθη, γυμνά και εν διεγέρσει, όπου γης… Σταγόνα από του γαϊδάρου την ουρά έσταξε ο φουκαράς Νιλ Πάρις!

“Ήταν εθνοπατέρας” θα αντιτείνετε. “Περιηγούμενος σε τέτοιους ιστότοπους μέσα στο κοινοβούλιο, ατίμασε την ίδια τη δημοκρατία!” (Για τη δημόσια αιδώ δεν συζητάμε αφού δεν επεδίωξε ο ίδιος να μοιραστεί την τέρψη ή την περιέργειά του με κανέναν.)

Η πορνογραφία συνεπώς προσβάλλει το πολίτευμα. Την κοινωνία. Τα ανθρώπινα δικαιώματα. Γιατί άραγε;

“Διότι το σεξ παρουσιάζεται στα πορνό διαστρεβλωμένο, φαλλοκρατικό, πατριαρχικό! Εργαλειοποιεί τις γυναίκες, τις καθιστά σκεύη ηδονής!”

Μάλιστα… Ας ξεκινήσουν λοιπόν να γυρίζονται σχετικές ταινίες, οι οποίες να σέβονται τις γυναίκες. Να τις αποκαθιστούν στη θέση που τους αρμόζει στο κρεββάτι.

“Μα δεν θα έχουν απήχηση! Το κοινό της πορνογραφίας ηδονίζεται να αντικρύζει το θηλυκό μέρος στον παραδοσιακό, υποταγμένο ρόλο του!”

Αλήθεια; Ακόμα και αν παραβλέπαμε το γεγονός ότι αμφότερα τα φύλα καταναλώνουν πορνογραφικό υλικό, ο ισχυρισμός αυτός αδικεί κατάφωρα τους άνδρες. Τους τέρπει δήθεν η ταπείνωση των γυναικών. Η καθήλωσή τους σε ρόλο παθητικό. Αναλώσιμων σαρκίων.

Ανέκαθεν προφανώς υπήρχαν αρσενικά που η μειονεξία τους -σωματική, ψυχολογική- τα έτρεπε προς τον σαδισμό. Είτε προς τον μαζοχισμό, αμφότερες οι παρεκκλίσεις έχουν κοινή πηγή. Η μεγάλη εντούτοις πλειονότητα των ανδρών θαυμάζει τις δυναμικές, τις παθιασμένες γυναίκες. Εκείνες που αστραποβολούν, που βάζουν φωτιά στα σεντόνια. Το μαρτυρά η παγκόσμια λογοτεχνία από τον καιρό του Ομήρου.

“Η πορνογραφία αποτελεί παρακλάδι της πορνείας. Στα δίχτυα τής οποίας πιάνονται όσες γυναίκες πέφτουν θύματα trafficking. Ανυπεράσπιστες μετανάστριες, κορίτσια χωρίς στον ήλιο μοίρα, που τους πουλάνε έρωτα και ντόλτσε βίτα αδίστακτοι προαγωγοί…”

Ισχύει. Απολύτως. Και είναι ντροπή για τον κόσμο μας. Θα όφειλαν οι διωκτικές αρχές απανταχού να εξαρθρώνουν τέτοια κυκλώματα. Όπως θα όφειλαν να απαγορεύουν εμπράκτως και να τιμωρούν παραδειγματικά κάθε μορφή “μαύρης εργασίας”. Σε παρόμοια θέση με την κοπέλα που εκδίδεται εκβιαστικά βρίσκεται ο εργάτης γης, ο οποίος μαζεύει φράουλες αντί πινακίου φακής ενώ ο εκμεταλλευτής του τού κρατάει το διαβατήριο.

Δεν θα ξεχάσω ωστόσο το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ “Μέρες και Νύχτες της Δήμητρας Κ.”, όπου η σκηνοθέτης Εύα Στεφανή βιογραφεί την κυρία Δήμητρα Κανελλοπούλου. Τη θρυλική πρόεδρο των Ελληνίδων Ιερόδουλων. Προσκεκλημένη σε μια ημερίδα σε πανεπιστημιακό αμφιθέατρο και αφού, με ιώβεια υπομονή, έχει ακούσει η κυρία Κανελλοπούλου νεοφεμινίστριες και ηθικολογούσες ακτιβίστριες να διεκτραγωδούν τη μοίρα της πόρνης, σηκώνεται και τις αποστομώνει. “Σας φαίνομαι εγώ θύμα;” ρωτάει. “Κουρέλι της ζωής; Κορόιδο έστω; Καμία σχέση! Μονάχη μου διάλεξα να πουλάω έρωτα! Και το απολαμβάνω! Και πληρώνομαι μια χαρά!”

Εξαίρεση, θα μου πείτε, η κυρία Δήμητρα Κανελλοπούλου. “Όλοι εξαιρέσεις είμαστε” γράφει ο μέγιστος Φερνάντο Πεσσόα. “Σε έναν κανόνα ο οποίος δεν υπάρχει…”

Όσοι σκίζουν τα ρούχα τους στο όνομα της πολιτικής ορθότητας, όσοι ακυρώνουν, κάνουν cancel στον δυστυχή Νιλ Πάρις, ακόμα κι αν περνιούνται για προοδευτικοί, μετενσαρκώσεις συνιστούν των αλήστου μνήμης πουριτανών. Οι οποίοι έτρεμαν και εξόρκιζαν την απόλαυση σε κάθε έκφανσή της. Μοιρασμένη ή μονήρη.

Η υποκρισία, η σεμνοτυφία, τα χρηστά ανηδονικά ήθη, που ο δυτικός κόσμος τα πέταξε με τις κλωτσιές από την πόρτα στα χρόνια της σεξουαλικής επανάστασης -στα 1960ς και στα 1970ς- ξαναμπαίνουν στις μέρες μας από το παράθυρο. Πλείστοι δε όσοι λαοπλάνοι παρασύρονται από το ρεύμα. Και ας έχουν -ή ακριβώς επειδή έχουν- τη φωλιά τους καταλερωμένη.

Μία είναι η θέση των πολιτικά φιλελεύθερων. Καθαρή και κρυστάλλινη. Μεταξύ συναινούντων ενηλίκων όλα επιτρέπονται. Όλα παίζουν. Από την ομοφυλοφιλία, την παρενδυσία, την εναλλαγή συντρόφων, μέχρι την αθώα -μελαγχολική συχνά- ηδονοβλεψία. “Στο φαϊ και στο γ…ήσι ο Θεός, δεν βάζει κρίση” φρονεί ο σοφός λαός.

Ή -αν αγαπάμε την Ιστορία- “Habeas Corpus”. Σε ελεύθερη απόδοση “Έχω Σώμα”. Ο νόμος που ψηφίστηκε στο Λονδίνο το 1679 βάσει των αρχών της Μάγκνα Κάρτα και θεσμοθέτησε τα ατομικά δικαιώματα και θεμελίωσε το βρετανικό πολίτευμα. Και ενέπνευσε τη δυτική δημοκρατία.

Έχω σώμα. Και δικαιούμαι -και οφείλω μάλλον- να το χαίρομαι, όπως μπορώ και όπως θέλω, κατά τη σύντομη ζωή μου.

Υπερβατικά μιλώντας, το μοιραίο λάθος τού Νιλ Πάρις δεν υπήρξε η οφθαλμοπορνεία του. Αλλά το γεγονός ότι δεν την υπερασπίστηκε. Παρά πρώτα την αρνήθηκε, ακολούθως δε απολογήθηκε για αυτήν -πικρά δήθεν- μετανοιωμένος. Τότε, τότε ακριβώς, η Θεά του Έρωτα και των Παθών, η και πάνδημος Αφροδίτη, τού γύρισε τα ωραία της νώτα. Τον εγκατέλειψε στο μίζερο πεπρωμένο του.

* Ο κ. Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας